Во младоста мислев дека сум прилично паметна, но откако отидов во пензија, сфатив дека мудроста доаѓа со времето. Колку што човек старее, толку станува помудар. Можеби тоа се должи и на фактот што веќе не работам и имам повеќе време за размислување. За разлика од моите врсници, си го посветувам целото слободно време на себе, а не на децата и внуците. Верувам дека го заслужувам тоа.
Отсекогаш на некого нешто сум му должела. Прво морав да им помагам на родителите, потоа морав добро да учам, потоа да се омажам, да го усреќам сопругот, да имам деца, да се грижам за нив… и така натаму, и така натаму.
Покрај сето тоа, морав и да работам. Сега сум пензионерка, на заслужен одмор. Мојот сопруг одамна почина. Со синот речиси и да не комуницираме – има своја фамилија и свој стан. Воопшто не го зема предвид моето мислење. Ни не ме праша дали може мојата внука со својот маж да се всели во мојот стан.
Решив сè да направам според законот и поднесов тужба. И не се срамам за тоа. Сметам дека тоа е мој стан и јас треба да управувам со него. Јас сум таа што одлучува кој ќе живее во него. Сакам да имам мир во староста. Секако, сите ме осудија.
Но мојот адвокат беше вистински професионалец. Судскиот спор го добивме. Мојата внука и нејзиниот сопруг си најдоа куќа под кирија. За да се чувствувам побезбедно, решив да ја сменам бравата на влезната врата. Кога јас нема да бидам тука, нека живеат во станот. Но додека сум жива – ќе го уживам до последна минута.
Ми останува малку време и нема да изгубам ниту една минута. Верувам дека староста ни е дадена за да уживаме во животот. Престанете да мислите на другите – цел живот го посветив на другите. За тоа не добив никаква благодарност. Сега е време јас да земам сè што сакам од животот.
