Работев со жена која постојано бараше да ѝ позајмам пари. Ми беше жал за неа, па секогаш ѝ помагав. Сепак, таа сама ги одгледуваше двете деца. Но еден ден сфатив дека сето тоа го правам залудно.
Еден нејзин коментар ме натера повторно да го разгледам мојот став – од тогаш веќе не позајмувам пари никому. Кога колешката зема плата, дојде кај мене пред сите други колеги и ми ги врати парите со зборовите:
– Како ме боли срцето.
Се почувствував ужасно. Сите ме гледаа, бидејќи не знаеја дека таа ми должеше. Изгледаше како таа да ми позајмувала пари, не обратно. Кога истата таа колешка беше унапредена на раководна позиција и стана финансиски стабилна, ја покажа својата вистинска природа.
Имаше уште еден инцидент. Еднаш требаше да купиме нов фрижидер. Парите веќе беа собрани – само чекавме да дојде викендот. Ден пред купувањето, ми се јави еден пријател и ме замоли да му позајмам сума точно колку што ни требаше за фрижидерот. Ме уверуваше дека ќе ми ги врати за еден месец. Во тоа време бев „зелен“ и наивен, па му помогнав.
Особено затоа што стариот фрижидер сè уште работеше, па купувањето не беше итно. Но во текот на тој месец, пријателот се разведе и се пресели во друг град. Секој контакт со него прекина. Повторно се сретнавме дури по пет години.
Но тој сакаше да го врати долгот. Јас одбив и му реков дека за тие пари ќе си го купам неговиот мир на совест.
И соседката ме научи на лекција. Кога еднаш се сретнавме во продавница, ме замоли да ѝ ја платам сметката затоа што ја заборавила паричката дома.
Од тогаш поминаа две години – парите никогаш не ми ги врати. Се однесува како ништо да не се случило, а мене ми е непријатно да ѝ напомнам, бидејќи е пензионерка. Но сумата не беше мала. Не мислете дека сум толку наивна личност што очекува некој да врати пари за леб и млеко.
Кога ќе му помогнете на некого, веднаш се врти и си оди. Затоа престанав да правам „добри дела“. Без разлика колку сум позајмила, парите ретко ми се враќаа.
А и односите се распаѓаа. Една пријателка сè уште ми врти грб на средби, иако ѝ позајмував пари додека бевме студентки. Кога некој денес ќе ме замоли за пари, велам дека немам готовина – сите пари ми се на картичка. Не користам интернет банкарство и немам време да барам банкомат. На крајот – има илјадници изговори.
Затоа сметам дека е подобро да не си ги расипуваме пријателствата или семејните односи со долгови и подароци. Тоа не е расфрлање со пари, туку расфрлање со односи.
