Со Ендру се запознав на забава кај еден пријател. Ме покани на прошетка, потоа во кино и така започнавме да излегуваме. Изнајмив стан, а Ендру живееше со мајка му. Поминаа неколку месеци и мојот дечко ми предложи брак. Се венчавме, но свекрвата не ме сакаше, постојано ме поучуваше.
Тврдеше дека не знам да готвам и дека нејзиниот син оди на работа гладен и со неизгладени кошули. Многу го сакав мојот сопруг и секогаш се грижев за него, но на свекрвата тоа не ѝ беше доволно. Така поминаа неколку години, таа постојано беше незадоволна, но јас молчев и никогаш не му се пожалив на сопругот. Сето тоа се случи пред Нова година. Сакавме да ја прославиме со пријатели, но свекрвата ми се јави и рече:
– Болна сум, ми треба помош. Нека дојде Ендру кај мене!
Мораше да останам сама дома и да го чекам. Чекав десет дена и сопругот ниту еднаш не се јави. Ниту праша дали сум добро. Кога му се јавив, ми одговори брзо и суво: – Мајка ми не е добро, не ме вознемирувај! Ќе се вратам кога ќе ѝ биде подобро. Не ми се јавувај повеќе! Но потоа сепак се јави: – Јас дома не се враќам!
Ако сакаш, можеш да се преселиш кај мајка ми. Го сакав мојот сопруг и прифатив сè само за да бидам со него, па си ги спакував работите и се преселив кај нив. Кога дознав дека сум бремена и свекрвата тоа го дозна, направи голема драма. На крај ме избрка од куќата, затоа што знаеше дека сум бремена. Кога сопругот си го смени мислењето, рече:
– Не сум подготвен да бидам татко. Мајка ми е болна, а тука има и дете. Нашиот брак не ми дозволува да се посветам на семејството.
Го заборавив на мојата мајка. Не можев да поверувам дека навистина се случува ова, но беше вистина. Ги собрав работите и си заминав. Отидов кај мајка ми.
Фала му на Бога што ме прифати. Живеев таму додека не мораше да се вратам на работа. Сопругот ми праќаше алиментација, но одбиваше да ја види ќерка ни. Свекрвата рече дека нема никакви внучиња.
Ми беше жал што така се однесуваше со мене. Поминаа десет години и мојата поранешна свекрва се појави на мојот праг. Целата во солзи, се држеше за ѕидот. Не сакав да ја пуштам внатре, но почна да се лизга по ѕидот, па морав да ја пуштам. Справедливоста на крајот ја стигна. Мојот поранешен сопруг си нашол таква жена, што свекрвата не можела ни збор да прозбори во сопствениот дом.
Дојде кај мене со молба да се вратам со детето, нејзината сакана и единствена внука, кај поранешниот сопруг. Секако, ја сослушав, се уверив дека е во ред и потоа ѝ покажав кон вратата. Потоа скокнав од радост.
Сакате да кажете дека тоа е погрешно?
Знам, но во овој случај така требаше да биде. Искрено, по нејзината приказна се чувствував подобро. Не сум лоша личност, само поминав премногу лошо.
