„Цел ден ги барав клучевите, но никаде не можев да ги најдам.“ – Мило, можам ли да ги земам твоите клучеви? Се надевам дека не ти пречи, бидејќи моите никако не можам да ги најдам, веројатно некаде сум ги затуркал – ѝ довикнав на сопругата. Таа само ми направи знак со рака кон својата јакна. Излегов во ходникот; кога ја ставив раката во џебот и ги извадив клучевите, од џебот ми испадна едно парче хартија.
Го подигнав и го прочитав. „Утре во единаесет часот, ќе се видиме во центарот, кај кафулето Астра.“ Го вратив ливчето назад во џебот од сакото на сопругата. Не сакав да мислам на најлошото, но од некоја причина посакав да направам сцена. Мила го средуваше својотa соба, а ние се спремавме да одиме кај пријатели. Ми текна дека можеби грешам и дека подобро е сам да проверам со кого се среќава.
– „Драги, готова сум. Ајде кај Семјонови, доцниме,“ рече сопругата со насмевка. Имаше облечено нова тиркизна фустан, што ги истакнуваше нејзините прекрасни сини очи. „Во брак сме веќе петнаесет-шеснаесет години, а јас ја сакам како дечко.“
„Милоши, утре да одиме во кино. Оддамна не сме биле, сакам да се потсетиме на младоста. Се сеќаваш кога првпат отидовме во кино?“ – „Не знам… Мислам дека нема да можам, вчера ѝ ветив на Ката дека ќе ѝ помогнам со нешто. Ајде, одиме, доцниме.“ Ми лажеше. Никогаш не знаеше да ми крие нешто, и почнав да станувам ужасно нервозен. На нејзините прашања одговарав грубо. Не останавме повеќе од половина час, и јас сакав да се вратам дома, велејќи дека имам главоболка.
Мила молчеше. Сакаше да остане, но не се расправаше. Кога стигнавме дома, отидов право во кревет. Наутро се разбудив во десет, а Мила веќе беше облечена и подготвена за да излезе. – Појадокот ти е на шпоретот. Ќе се вратам брзо, немој да се растажиш – ме бакна Мила на образ и замина.
Брзо се облеков и тргнав по неа. Кога влегов во кафулето Астра, видов толпа луѓе што викаа: „Честитаме! Честитаме!“ Мила потрча кон мене и ме бакна, а јас ништо не разбирав. Се обидував да ѝ објаснам што мислев за таа порака, што мислев за тоа предавство. А таа ми рече: „Драги, денес ни е годишнина од бракот. Знаев дека, како и секогаш, ќе заборавиш, па решив да се пошегувам и да те изненадам.“ Бев благодарен за тој подарок. Никогаш повеќе не ја заборавив нашата годишнина од бракот.
