Во сред ноќ, додека врнеше пороен дожд, ми се јави соседот од дачата: “Ирчо, имаш спуштен прозорец на автомобилот…” Автомобилот беше далеку, затоа што покрај нашата парцела беше истурен арски ѓубриво. Со негодување се облеков и излегов. Кога излегов од капијата, го видов соседот, чичко Миша, како се крие под дождот.
Се испостави дека му паднале клучевите, се наведнал да ги земе, а потоа се заглавил. Стоел така веќе еден час. Потрчав по Олена, која работи како итна помош. Го однесовме дедото во куќа и му дадовме лекови против болка.
Олена рече дека ќе се погрижи за него. Чичко Миша живее сам повеќе од пет години. Ја изгубил жената, а со синот речиси и да не комуницира. А за автомобилот – целосно заборавив. Сè беше натопено до кожа. Добро, си реков, наутро ќе ги отворам вратите, па ќе се исуши.
Се вратив дома, си зготвив чај, седнав и почнав да размислувам. А што ако Олена случајно не погледнеше низ прозорецот и не го видеше мојот автомобил со спуштен прозорец? Што ако не врнеше дожд? Чичко Миша и така не можеше да повика помош. Долго се обидував да сфатам што точно ги движи овие настани, но не успеав.
Следниот ден отидов кај Олена: „Слушај, ќе го дежурам неколку дена. А што ќе биде со него понатаму? Или, не дај Боже, по неколку години ќе почине. Кој ќе го погреба?“ Ја слушав Олена и се сетив на нејзината приказна. Поточно, на приказната за нејзината баба.
Кога Олена била уште дете, ѝ се случил сличен настан на нејзината баба. И таа имала малку пријатели и живеела сама. Еден ден, по напорна работа во градината, легнала и засекогаш заспала. Ја нашле дури по пет дена… Да се биде сам е толку страшно. А во нашата земја има толку многу стари луѓе…
