Децата дојдоа да ја прослават годишнината на мајка им. Андреј дојде од Полска, Катерина со нејзиното семејство, а Григориј – со сопругата и ќерката. Сите се собраа заедно и, како во детството, почнаа да прават кнедли на масата.
„Добро е што сите сте тука. Имам важна вест за вас,“ рече мајка им. „Добра ли е веста?“ – се вознемири Григориј. „Одлична вест!“ – се насмеа Светлана Семјоновна. „Подготвени ли сте? Тогаш слушајте – ќе имате братче!“ Андреј падна од столчето. „Што?!“ – „Па, вие, како родители, веќе знаете!“ Григориј ги рашири очите. „Колку месеци, мамо?“ – праша деловно Екатерина. „Пет години,“ одговори со смеа Светлана. „Како тоа?“ – се изненадија нејзините деца.
„Момчето е наш далечен роднина. Беше сираче, останал без родители. Затоа решивме да го прифатиме. И вие бевте прифатени. Ете колку сте добри. Ќе го одгледаме и Павлик!“ Во тој момент влезе Семјон Маркович, држејќи го момчето за рака. „Павлик! Знаеш ли да правиш пелмени?“ Григориј му се приближи.
„Баба ме научи,“ – одговори момчето со важен поглед. „Епа тогаш, рачиња, пробај малку пелмени, испиј чај, а потоа приклучи се со нас.“ Гостите го набљудуваа тивко, не му дозволувајќи да се чувствува осамено. Дваесет минути подоцна, Павлик се вклучи во процесот на правење кнедли. Брзо се вклопи во новото семејство, кое го прифати толку добро, и дури почна да се насмевнува. Следниот ден, гостите заминаа. Григориј, како најстар син и организатор на настанот, се погрижи за заминувањето на семејството. Тој повика такси за сите. Колите пристигнаа во исто време. Тешко беше да се замине.
Како за миг да се вратија во своето детство, а сега требаше да се вратат во зрелоста со сите нејзини проблеми и грижи. Григориј последен влезе во колата. „Епа, братче,“ – го прегрна Павлик, – „сега сум сосема спокоен. Ти си тука. Ќе има кој да се грижи за родителите. Грижи се за нив додека мене ме нема.“ Сите се насмеаја. Светлана Семјоновна воздивна со олеснување. „Колку добри деца имаме!“ – рече, се потпре на сопругот и со рацете го прегрна Павлик за рамената.
