– „Даша, нели заборави дека во сабота сме поканети кај мајка ми?“ – ме праша Борис кога се врати од работа навечер. Молкум кимнав. Воопшто не ми се одеше во куќата на свекрва ми. Но немав каде на друго место да одам. На крајот на краиштата, тоа беше денот на нашата свадба.
Со Борис се запознавме во прво одделение и од тогаш никогаш не сме се разделиле. Со текот на времето, нашето училишно пријателство прерасна во љубов. По завршувањето на училиштето се венчавме. Одлучивме дека ќе имаме многу деца – најпрво пет, па ќе видиме. „Не грижи се, Даша, нашите деца нема да им недостасува ништо.“
„Јас ќе работам напорно.“ И сега имам триесет и две години. Имаме два сина и една ќерка. Повторно сум бремена. Мојот сопруг свети од среќа. Единствената личност што не ја споделува неговата радост е свекрва ми.
Борис ѝ е единствениот син. Таа би требало да биде среќна што ги гледа своите внучиња, но наместо тоа оди намуртена како облак и речиси воопшто не комуницира со мене. Во сабота е роденденот на свекрва ми. Ги облеков децата, спакував торта, зедов цвеќе и подарок. Пристигнавме на вечерата. По студеното климање што го добив од славеничката како одговор на мојот поздрав, влеговме во собата каде што беше подготвена трпезата. Станот веќе беше полн со гости – сите роднини на мојот сопруг.
Неколку часа подоцна решив да разберам зошто свекрва ми има таков однос кон мене.
– „И како сакаш да се однесувам со тебе? Ти си мрзлива и се наметнуваш. Седиш на вратот на мојот син. Во целиот твој живот немаш заработено ниту денар. А тој, сиротиот, работи ден и ноќ.“
– „Јас го водам домаќинството. Ги воспитувам децата. Имаме три деца, а наскоро ќе бидат четири. Ти го знаеш тоа.“
– „Токму така, раѓаш деца за да не мора да работиш.“
– „Мамо, ти ли си нормална? Ова се мојата жена и твоите внучиња“ – се изненади мажот.
Борис ме зеде мене и децата и брзо си заминавме.
