Пред пет месеци се породив. Породувањето не беше лесно, воопшто не беше лесно. Дури не можам ни да замислам како ќе се снајдев без мојот сопруг и свекрвата. Уште додека бев во болница, свекрва ми дојде кај мене и ми помагаше за сè.
Понекогаш се чувствував засрамено и непријатно, но мајка ми не беше тука, така што сè падна на грбот на свекрвата. Каде беше мајка ми? Додека јас се превиткував од болка во породилното одделение и ја испитуваа мојата ќерка, мајка ми беше зафатена со постојаната грижа за децата на сестра ми Вика.
Сепак, мајка ми секогаш ми покажуваше со своите постапки дека сестра ми ѝ е приоритет. На пример, свекрва ми се разболе пред еден месец и, бидејќи се плашеше да не нè зарази мене и бебето, престана да нè посетува некое време. Тогаш се обратив до мајка ми за помош, а таа ми рече дека треба да го земе Егорка од градинка.
Неодамна Егор наполни 3 години, а неговата сестра Дијана наскоро ќе наполни 5. Нивната мајка не ги сака, а очигледно не ме сака ни мене. Еден ден мајка ми ми се јави и ме покани во нејзината викендица. Бев изненадена, затоа што ретко добивам такви покани. Мајка ми рече дека за детето ќе биде добро да диши чист воздух, а јас барем ќе се одморам од градската врева.
Сопругот и свекрвата ме поддржаа, и тие мислеа дека јас и ќерка ми имаме потреба од природа, не од витамини и апчиња. Ја прашав дали Вика ќе дојде во викендицата, но мајка ми рече дека таа има свои планови и нема да дојде.
Дури тогаш решив да одам, бидејќи не сакав пак да го чувствувам надмоќното присуство на Вика. Сопругот ме однесе мене и ќерката во викендицата во сабота наутро, а мајка ми и татко ми беа веќе таму од петокот. Имаше многу работа.
Кога пристигнавме, веднаш си легнавме бидејќи бевме уморни од тричасовното патување. Се разбудив од детски писоци. Тоа беа моите внуци. Сакав веднаш да повикам такси, мислев дека Вика дошла со нив, но се покажа дека таа само ги донела децата и си заминала. Мајка ми всушност ме поканила во викендицата како дадилка, како да немам свое бебе, туку требало да ми најдат нешто со што да бидам „зафатена“. Тоа го сфатив од нејзините инструкции: „Остави ја ќерка ти сама, Егорка нема што да јаде, сготви му нешто. Ќерка ти не оди никаде, треба да се грижиш за Дијана, има многу работа“.
До вечерта се наведнував и се влечев со бебето в раце за да стигнам сè да завршам, но вечерта не издржав и му се јавив на сопругот да дојде да нè земе од оваа лудница. Наредното утро, сопругот ми стоеше пред портата. „Мајка ми ме обвини за сè, но не ја виде својата вина и сè уште не ја гледа… Но барем имав среќа со свекрва ми.“
