Со сопругот имаме сопствен бизнис, синот ни има десет години, но за жал не може самостојно да се движи, туку само во инвалидска количка. Коља е извонредно развиено момче и докторите му даваат шанса за опоравување, но му се потребни постојани грижи, а ние со сопругот работиме и не можеме секогаш да сме покрај него. Затоа решивме да најмеме дадилка за нашиот син, повеќе од еден месец баравме соодветен кандидат, но никој не ни одговараше.
Имавме добри приходи, секогаш ја одржувавме нашата двокатна куќа чиста и баравме човек кој ќе ни помага не само со синот, туку и со домашните работи. Затоа за некое време ја замоливме една наша роднина да се грижи за Коља додека сме на работа, но жената долго време не можеше да работи. Еден ден, кога се враќавме од работа, видовме постара жена на автобуска станица блиску до куќата.
Надвор беснееше снежна бура, а сиротата жена седеше на студот и се смрзнуваше. Мажот ми предложи да застанеме и да ја однесеме непознатата, а јас љубезно се согласив. Слеговме од колата и ги видовме заплаканите очи на жената. – Добро утро. Последниот автобус веќе замина, напразно седиш тука, само се смрзнуваш – рече мажот. – Синко, не чекам автобус, едноставно немам каде да одам… Ќерка ми ме избрка од дома, а големиот ми син е на работа, а жена му не ме сака и дури не сака ни да ме види.
Веќе не чекам ништо, само седам и си мислам како заслужив децата така да се однесуваат со мене. Со сопругот се погледнавме и тивко одлучивме да ја однесеме непознатата дома, по некоја причина таа веднаш влеваше доверба. Знаеш што, доволно долго си чекала – те покануваме кај нас, во куќата има многу место и бараме дадилка за нашиот син, тој е во инвалидска количка и му се потребни грижи, а ти ќе ни помагаш и во домаќинството – реков. Постарата жена нè погледна со милостив поглед и се претстави како Нина Петровна.
На патот кон дома, Нина ни раскажа дека сама ги одгледала своите две деца и ги извела на прав пат. Ќерка ѝ се омажила рано и добила три внучиња; мажот ѝ никогаш не ја сакал свекрвата и постојано се карал со жена си заради неа. Синот на Нина нашол жена која веднаш станала главата на семејството; таа не ја сакала свекрвата и не му дозволувала да се гледа со неа. Последната година била тешка за пензионерката, бидејќи се преселила кај ќерка си, а зетот ја навредувал, ја гледал накриво и велел дека само им ја јаде храната. Тоа утро баба Нина не можела да издржи повеќе, кога ќерка ѝ и зет ѝ ја нападнале и ја обвиниле за сите нивни несреќи, и ја избркале од куќата. Ми стана жал за жената, затоа што видов дека има добро срце.
Нашиот Коља веднаш се поврза со баба Нина; таа работела како наставничка по математика, па знаеше како да пристапи кон децата. ѝ дадовме пространа соба и ѝ плаќавме месечна плата за да се грижи за нашиот син и да ја одржува куќата. Во рок од една година баба Нина стана полноправен член на нашето семејство;
Николај ја нарекуваше баба, се шетаа заедно и таа го водеше на клубови. Бевме пријатно изненадени кога нашиот син застана на нозе, и сето тоа благодарение на баба Нина – таа работеше со него секој ден, го мотивираше. Поминаа две години од нашата прва средба, децата на Нина неколку пати доаѓаа кај нас и ѝ се извинија на мајка си. Таа им прости, но не сакаше да се врати, велејќи дека сега ние сме нејзиното семејство.
