На работа имаме нова вработена. Таа е пристојна и симпатична жена. Ми се јави во петок навечер.
– Здраво, Ана. Како си?
– Добро сум. А ти?
– Истото. Имаш ли планови за недела?
– Одмор дома.
– Тоа не звучи оптимистички. Предлагам нешто повесело. Што мислиш за одмор на отворено? Ајде да одиме на вилата. Ќе направиме скара. Ќе се одмориме на село пред да дојдат дождовите.
Таму е толку убаво. Шума, чист воздух и други задоволства од животот на село.
– Јас сум за! „Благодарам за понудата.“
– Тогаш договорено. Подготви го месото и земи нè во недела наутро.
Во саботата купив три килограми свинско месо и го мариновав. Купив зеленчук, неколку лебови пита, шише добро вино и торта за десерт.
Мислев дека тоа е доволно, бидејќи и тие ќе понесат храна. Во недела наутро, мојот сопруг, детето и јас отидовме до куќата на мојата колешка. Веќе нè чекаа надвор – маж, жена и две деца. Малку се изненадив што немаат торби со намирници, но помислив дека веќе имаат сè што треба на вилата.
Пристигнавме. Местото навистина беше прекрасно. Куќичката се наоѓаше точно под боровите дрвја. Беше убава и удобна. Во средината на дворот имаше скара и маса со клупи. Сè беше под настрешница.
Ја извадивме храната од гепекот. Мажите запалија оган и ја направија скарата, децата почнаа да си играат, а колешката ме прошета околу имотот и вилата. Ми покажа што каде расте. Ми рече дека често го минуваат летото тука.
На крајот, мажите нè повикаа на маса. Бев многу изненадена кога сфатив дека на масата имаше само тоа што ние го приготвивме. Ќебапот беше фантастичен.
Потоа пиевме чај и јадевме торта. Потоа се вративме дома. Ја однесовме колешката и нејзиното семејство до нивната куќа. Кога си заминувавме, ми рече да мариноваме повеќе месо следниот пат. Ништо не и кажав. Но повеќе нема да одам на скара со тие искористувачи.
