Сега имам 24 години и студирам за дипломат. Но кога имав 10 години, во моето семејство се случи непријатна ситуација. Татко ми долго време ја изневеруваше мајка ми, и во еден момент се освести – и ја напушти. Мајка ми и јас останавме сами, а јас бев многу вознемирена.
Многу ми недостигаше татко ми. По еден месец се појави со новата сопруга и побара дел од станот од мајка ми. Според законот, требаше да добие една соба. Тој одлучи да го продаде својот дел. Не го интересираше со кого ќе живееме покрај нас. Јас веќе не го препознавав својот татко – многу се имаше променето откако живееше со таа жена.
Мајка ми ја прифати ситуацијата мирно, за разлика од мене. Кога дојде купувачката на таа соба – нашата идна сосетка – сите стоевме во ходникот и ја чекавме.
– „Треба да те е срам, не си потрошил ни денар за овој стан, а мислиш дека можеш да бараш дел. Не ти е гајле со кого ќе живее твојата ќерка.“
– „Зошто да ме е срам? Според законот, ми следува дел од станот. Тоа е сè.“
– „За каква совест зборуваш? Нам ни требаат пари за да купиме сопствен стан.“
– „Разбуди се, будало, во 21 век нема совест“, извика страсната љубовница на татко ми.
Сакав да скокнам врз неа и да ѝ го изгребам лицето. Имавме среќа со нашата сосетка. Варја беше 10 години постара од мене. Ѝ помагаше на мајка ми во домаќинството и станавме како едно семејство. Обожавав да зборувам со неа после училиште – разговаравме за момчиња, нови телевизиски серии, за сè.
Така живеевме наредните 6 години. За тоа време, Варја заштедуваше за свој сопствен стан, а мајка ми заштедуваше да го откупи делот од нашиот стан. Варја се отсели, но сè уште сме во контакт.
Година подоцна добивме вест дека татко ми починал. Не се натажив – не ми беше гајле. Немав го видено повеќе од 7 години. Мајка ми рече дека сега, според законот, ¼ дел од станот во кој живееле татко ми и неговата нова сопруга, ми следува мене. Отидов да ги средам документите.
Пред да одиме во нотарска канцеларија, жената на татко ми реши да разговара со мене:
– „Девојче, зошто не се откажеш од својот дел? Ти и мајка ти не сте потрошиле ни денар, не ти е срам да земеш нешто што не е твое?“
– „Според законот ми припаѓа.“ – се свртев и отидов во канцеларијата.
Ги средивме сите документи и го продадов делот во нејзиниот стан. Сега и таа може од прва рака да почувствува што значеше тоа за мене и мајка ми. Како што вели Марио Пузо во мојот омилен роман „Кум“:
„Одмаздата е јадење што треба да се јаде студено.“
Сакаш да преведам и друга приказна или нешто конкретно да обработиме?
