Пред неколку дена Маруся наполни 13 години. Но таа остана сосема сама. Никој од соседите не сакаше да вдоми девојче кое веќе беше прилично големо. Сите само ја нишаа главата, ѝ сочувствуваа, ѝ даваа чоколади, но не сакаа да ја земат кај себе.
Сестрата на мајка ѝ, тетка Марина, рече дека веќе има две посвоени ќерки и не може да си дозволи трета. Пра-тетка ѝ Љуба, кај која таа и нејзините родители често оделе и секогаш ѝ помагале, исто така не ја прифатила. Не објаснила зошто. Братот на татко ѝ живеел на север и можеби не знаел дека брат му починал. Маруся била однесена во дом за сираци.
Во собата со неа имало три девојчиња – две на нејзина возраст и едно две години постаро, но ѝ објасниле дека тоа девојче наскоро ќе биде преместено во друга соба. Новите другарки ја однеле Маруся да ѝ покажат каде е трпезаријата, каде е салата, каде е библиотеката. Не ја прашале каде ѝ се родителите, и тоа било добро, бидејќи Маруся не беше подготвена да одговори на тоа прашање. Секојпат кога ќе се обидеше, устата ѝ се згрчуваше, гласот ѝ трепереше, а солзи ѝ се тркалаа од очите.
Набргу дошла наставничката Инна Ивановна и ја одвела девојчето во трпезаријата, бидејќи ручекот веќе поминал, а таа беше гладна. Помина еден месец и Маруся се навикна на животот во домот, дури почна и да ѝ се допаѓа, а понекогаш им дозволуваа и сами да шетаат низ градот. Ноќе веќе почна да заспива и речиси престана да плаче во перницата по мајка ѝ и татко ѝ.
Еден ден постарите девојчиња почнаа да ѝ се потсмеваат: – Родителите те оставија затоа што си грда, ха-ха-ха! – Тоа не е вистина – рече Маруся – тие починаа. – Побегнале од тебе, не сакале ни да те гледаат – се смееја девојчињата. – Не, починаа во сообраќајна несреќа – почна да плаче Маруся.
Потоа плачеше уште посилно и одеднаш ѝ се затемни. Се разбуди во својата соба, на креветот, а до неа седеа медицинската сестра и една од нејзините цимерки. – Те боли нешто? – ја праша медицинската сестра. – Ме вртоглави – прошепоти Маруся. – Не е чудно, силно ја удри главата кога се онесвести – нежно ја погали по главата. – Се сеќавам дека плачев – рече девојчето. – Лежи, не станувај, може да ти се влоши – рече медицинската сестра и замина.
Доцна навечер во собата на Маруся дојдоа истите девојчиња што ѝ се потсмеваа. – Извини, само се шегувавме, не мислевме дека толку ќе ти биде тешко – рече едната со вина. – Во ред е – прошепоти Маруся. – Како се викаш? – праша друго девојче. – Маруся. – Ќе ни простиш? Навистина не сакавме да те повредиме толку многу, не знаевме за твоите родители, само викавме – рече првото девојче. – Ви простувам – рече Маруся.
По три дена, Маруся се почувствува подобро и ѝ дозволија да стане од креветот. Веднаш отиде во библиотеката за да прочита некоја книга.
Во исто време влезе девојчето што дошло да се извини. – Здраво, имам изненадување за тебе – рече таа. – Какво? – праша Маруся. – Видов во твоето досие дека имаш вујко и негова адреса. Ние со девојките му напишавме писмо и тој ми одговори дека не знаел за трагедијата со брат му и дека веднаш ќе дојде да те земе од домот. – Навистина? Чичко Миша ќе дојде по мене? – Маруся беше возбудена. – Да! – ѝ се насмевна девојчето.
Сега деновите на Маруся беа осветлени со исчекување на доаѓањето на нејзиниот вујко. Еден ден, по појадокот, наставничката влезе во собата и рече: – Маруся, имаш гостин. – Кој? – Ајде, види сама! – наставничката не откри ништо.
Маруся оддалеку го препозна својот сакан вујко. Му се фрли околу вратот и извика: – Миша! Тој ја прегрна, ја притисна кон себе, а потоа ја пушти.
– Колку си пораснала, Марушка! – рече восхитено. – Оди, спакувај се, ќе дојдеш со мене.
Маруся потрча во собата како стрела, ги собра своите скромни работи, ги бакна своите цимерки. Замина кон куќата на својот вујко. На половина пат се сети на нешто и истрча во собата на постарите девојчиња.
– Благодарам ти! – ја прегрна поранешната насилничка. – Заминуваш? – праша девојчето, погледнувајќи ја торбата. – Да, вујко ми дојде по мене – рече Маруся среќно и повторно ја прегрна.
Дали би сакал оваа приказна да продолжи?
