Момчето Саша не сакал да се врати дома. Неговата мајка лежела цел ден на софата и се будела само за да пие. Но, пред сè, било различно. Имала татко, весел и убав, кој го носел на раце и си играл со него. Кога татко му се разболел, оделе во болница да го посетат.
А кога татко му починал, мајка му се посветила на шишето. Брзо ја отпуштиле од работа. Свекрва му не му помогнала, а сите роднини му се свртеле кон грб. Саша тајно собирал шишиња, за да има барем една стотинка. По Нова Година, еден од пријателите на Саша му предложил да работи како залепува објави на столбови.
Среќата на момчето немала граници. Еден ден, кога Саша залепувал објави во неговиот кварт, бил нападнат од скитнички кучиња. Саша извикувал и ја викал мајка си… „Саша, сине?“ – го чул гласот на мајка си. Таа побегнала до него, го зела на раце, а соседите му помогнале да ги растераат кучињата.
Кога дошол при себе, момчето забележало дека мајка му дошла до него без чевли и во светла роба. Нивната соседка им покажала да влезат во станот. Првпат Игор, така се викал соседот, бил во нивниот дом. Тој се разгледал, забележал нередот и ја сфатил ситуацијата. Минале неколку дена. Од тогаш мајка ми не пиела ништо покрепко од компот. Таа го исчистила, ги фрлила ѓубрето и ја затворила вратата за „пријателите“ засекогаш. Одеднаш некој постукал на вратата. На прагот стоел Игнациј, кој држел торби со разни продукти. Кога се стемнило, Саша легнал. Мајка му и Игор долго седеле во кујната: Саша ги слушал нивните пригушени гласови. Игор станал чест посетител во домот на Саша. Никогаш не ја видел мајка си толку среќна. – Саша, имаш ли нешто против да се омажам за чичко Игор? – Конечно, не, мамо. Многу те сакам. Сакам да бидеш најсреќната што можеш да бидеш.
