Понекогаш животот ми изгледа како воз што се движи неумоливо според распоред и останува целосно рамнодушен кон оние што се симнуваат и оние што се качуваат. Неговото движење е толку безгрижно, што патниците одамна го прифатиле редот на нештата.
А дури и да не го прифатиле, сепак не можат ништо да направат. Никогаш не знаеш кога ќе дојде твојот ред да тргнеш кон непознатото. Сакам да ја раскажам оваа приказна, бидејќи наскоро ќе биде заборавена, животот ќе продолжи како и обично, а само моите блиски ќе се сеќаваат и ќе тагуваат. Во нашата група за подготовка за испитот по хемија имаше едно девојче. Не бевме блиски, но Саша беше многу насмеана и позитивна и беше задоволство да се разговара со неа. Бев втора година на студии кога нашиот град беше потресен од ужасна вест.
Судир меѓу камион и автобус ги одзеде животите на многу луѓе. Повеќето од жртвите беа студенти, а Саша беше една од нив. Тешко беше да се поверува дека имала само дваесет години. Таа беше единствено дете на своите родители, така што тоа беше ненадоместлива загуба. По погребот на површина исплива приказна која претходно била вешто скриена.
Се испостави дека Саша имала ќерка, која ја родила на шеснаесет години и која била одгледувана во дом за деца без родители. Нејзините родители инсистирале таа тајно да го роди детето и да се откаже од него, за да не ѝ пречи на образованието. По несреќата, Василиса Игоревна се покајала за своите постапки и ја вратила својата внука во семејството.
Дали би сакал/а да продолжам приказната или да помогнам да ја дооформиш?
