Мајка ми доби мозочен удар и ѝ се парализира едната страна, па решивме да ја згрижиме. Сестра ѝ не сакаше да ја прими затоа што имаат деца и нема место за неа во еднособен стан.
Размислувавме за можноста да најмеме медицинска сестра, но финансиски не можевме да си го дозволиме тоа, а сестра ми одби да ни даде пари. Мислевме дека можеме да одиме кај неа и да ја посетуваме, но и таа опција отпадна, бидејќи не можеш да ја оставиш сама, а и не е исплатливо да одиш низ целиот град по неколку пати на ден. Минаа шест месеци откако мајка ми живееше кај нас, не ни пречеше, дотогаш речиси се имаше опоравено.
Решивме да ја поканиме да живее со нас трајно, мислевме дека ќе ни помага, ќе се грижи за децата, тие веќе не се мали. Сè беше во ред додека не ја слушнав мајка ми како зборува по телефон со сестра ми: – „Ќерко, сè ќе биде во ред. Ќе го продадеме мојот стан и ќе ја отплатиме твојата хипотека. Користи ги парите за да купиш стан за Лили во градот, бидејќи ќе треба некаде да живее кога ќе оди да студира.“
После тоа, мајка ми ми ги раскажа своите планови: „Сине, ти немаше ништо против што живеам со тебе. Затоа одлучив да го продадам мојот стан за да ѝ помогнам на сестра ти.“ – „Мамо, никогаш не сум имал среќа, сè што сум постигнал е со сопствени сили, никогаш не си ми помогнала, сам го завршив школувањето, сам ја купив колата за семејството и сам ја изградив куќата во која живееш сега со нас, од нула.
Не можам да го кажам истото за сестрата на Гена, Елена, чии родители ѝ ја платија свадбата, а мајка ѝ ѝ ја даде првата рата за стан. И знаеш што ми рече таа? Никој не ѝ помага на Елена, освен мене.
Во овој живот, татко ми ми помагаше додека беше жив. Одевме заедно да купуваме градежни материјали, заедно ги поставивме темелите на куќата, тој ме научи на сè во животот, може да се каже. По тој разговор решив да ја однесам мајка ми кај ќерка ѝ и да ја оставам таа да се грижи за неа. Можеби постапив лошо кон мајка ми, но едноставно ме нервираше што таа воопшто не ме ценеше.
