Затоа ѝ дозволив на снаата и на синот да живеат во мојот стан по свадбата. А таа почна да ми поставува граници. Во мојот сопствен дом. Во центарот. Не ѝ се допаѓа фактот што јас ги имам клучевите, дека јас сум сопственикот на станот.
Таа вели дека влегувам кога ќе посакам, кога тие не се дома. Точно е, можам да влезам кога сакам, имам право, но не е моја вина што тие не се дома кога доаѓам. Тоа е мојот стан, доаѓам кога треба, им носам мои кисели краставички и џемови. Така да речеме, се грижам за нив. А наместо да слушнам „благодарам“, слушам „нека ги врати клучевите“. Којашто е таа воопшто во мојот дом?
Научена е и да не одговара на моите телефонски повици. Се јавувам за да прашам како се тие, како се внукот и синот ми, или барем како е таа, а таа не сака да се јави. Секогаш е толку нервозна кога ќе ѝ се јавам. Одлично знае дека синот ми е на работа, не можам него да го вознемирувам, па затоа ме тера да се јавувам на нејзините родители.
А тие, патем, се далеку, и таа ги нервира. Ете каква ќерка и снаа е таа. А освен тоа, тврди дека јас сум домаќинка во нејзината куќа. Сакам да напоменам дека не ги разгледувам нејзините гардероби и тераси, туку моите сопствени гардероби и тераси. Во куќата владее постојан неред.
Ако не бев јас, таа ќе живееше како свиња во свињарник. Толку е неблагодарна — кога нив ги нема, јас ги полевам цвеќињата, се грижам за мачката, ја чистам куќата, ги собирам нејзините работи, ги мијам чиниите по неа. Го проверувам нејзиниот ручек, не дај Боже да излади, а таа ќе ги нахрани останатите членови на семејството со тоа.
Други луѓе би посакале да имаат таква свекрва, а таа ми се дере, ми поставува граници. Ме моли да не се мешам. Нека стане добра домаќинка, нека го научи мојот син и внукот како да готват како што треба, и тогаш ќе ја оставам на мира. А дотогаш, нејзината супа е добра само за мачката.
