Имав 43 години кога се роди ќерка ми. Лекарите ми рекоа да не сонувам, но со сопругот навистина сакавме дете и набрзо успеавме. Секако, и двајцата со сопругот сакавме да ја разгалиме и да ѝ обезбедиме сè, но ние бевме обични работници.
Се трудевме многу, работевме на две работни места, земавме работа со саатници; ја храневме ќерка ни добро, ја облекувавме убаво и ѝ купувавме добра облека и обувки. Но срцето на сопругот не можеше да го издржи тој напор. На педесет години почина. Јас и ќерка ми останавме сами. Јас продолжив да работам на истиот начин, не можев да застанам.
Ќерка ми беше мирно дете. Меѓу нас немаше никакви недоразбирања. Ќерка ми порасна. Сакаше да студира лингвистика, но имаше голема конкуренција, не доби државно место, па затоа избра да студира за наставничка, таму немаше конкуренција.
Долго време не ѝ одеше со машките. Но кога почнала да работи со скратено работно време во една продавница, го запознала Вова. Вова доаѓаше од добро, богато семејство. Се грижеше многу убаво за ќерка ми. А таа не беше навикната на такво внимание, па брзо се заљубила во него.
Двајцата се верија и набрзо се венчаа. Во тоа време јас имав некои здравствени проблеми и бев во болница две недели. „Мамо, како ќе ми биде свадбата без тебе?“ – прашуваше таа, кога доаѓаше во продавницата по алкохол и носеше храна и овошје, а јас ја утешував. Свадбата се одржа. Свекирата им даде стан, а потоа им даде уште пари за патувањето и помогна околу реновирањето на станот. Ќерка ми рече дека имале свој бизнис. Јас исто така им дадов солидни подароци.
На пример, за Нова година му подарив на зетот кожен паричник, а на ќерка ми – сребрено ланче и обетки за Осми март. Секако, моите подароци не се споредуваат со оние од сватовите, но јас сум пензионерка и сама, едвај врзувам крај со крај. Особено по отказот, кога морав да ги напуштам сите работни места.
Сега имам шеесет и шест години, немам некои посебни потреби: ќе се снајдам некако. Ќерка ми и зет ми решија да изградат викендица. Веќе тогаш родителите на зетот понудија помош, но јас не успеав да ѝ помогнам на ќерка ми. Вистина е дека имав заштедено четириесет илјади, но тоа не беше таква сума што ќе им помогнеше. Ќерка ми дојде кај мене за да зборуваме за парите.
Ѝ реков дека тешко дека ќе можам да ѝ помогнам. „Родителите на Вова секогаш ни помагаат, ни подарија стан, патување за меден месец, а сега ни помагаат и со куќата. А ти ништо не ни помагаш. Толку ме срам од тебе.“ – Ќерко, имам четириесет илјади, ги заштедив за тебе, можеш да ги земеш. Знам дека тие ве поддржуваат финансиски на секој начин. Но тие се млади и имаат бизнис.
А јас набргу ќе наполнам седумдесет, нема кој да ме вработи, а и немам сили. Ќерка ми ги сврте очите и си замина со незадоволно лице. Не ги зеде парите, рече дека не сака да ги смеши кокошките. Многу ми е жал. Ја одгледав ќерка ми сама, се обидов да ѝ дадам сè што можев. Во што се претвори таа? Без пари, веќе не сум ѝ мајка. Како парите ја променија толку многу?
