Со сопругот живеевме заедно 35 години. Јас имам 53, а тој 55 години. Во тој период ни се родија син и две прекрасни ќерки. Бевме пример за семејство за многу луѓе. Можеме само да се гордееме со нашите деца.
Сè во нашето семејство изгледаше прекрасно, но тоа беше само однадвор. Мојот сопруг речиси ништо не работеше – понекогаш работеше како автомеханичар кај еден пријател, а остатокот од времето го поминуваше пред телевизор, жалејќи се на владата, на новиот автомобил на соседот и на мојата неспособност.
На мене и на моите деца ни требаше многу време да се соземеме откако тој реши да нè напушти поради друга жена, стара 40 години. Сега останав сама. Поточно – слободна сум и засега не ми треба нова врска.
Среќна сум таква каква што сум. Од ова извлеков поука. Сфатив дека додека бев во врска, не се грижев за себе. Не одвојував време за себе. Сето свое слободно време му го давав нему и не оставив ништо за себе. Сега, кога се навраќам наназад, сфаќам дека во бракот мораш да бидеш малку себичен.
Со своето однесување им покажуваме на другите како да се однесуваат со нас. А во оваа ситуација, мојот сопруг се навикна дека јас се грижам за него – и го прифати тоа како нешто нормално. Кога тој беше болен, јас се грижев за него како пчела, а кога јас бев болна, тој не направи ништо за да ми помогне, секогаш имаше барања и не се грижеше за мене. Ќерките ми многу ми помогнаа по разводот. Ми рекоа дека животот не завршува со тоа.
И тоа е вистина – сега имам повеќе време за себе, за она што го сакам! Ми требаше некое време за да го сфатам тоа, но сега кога сум сама, можам да живеам подобро и посветло отколку со него. Донесов цврста одлука: дури и да дојде ползејќи на колена, нема да го примам назад! Ако еднаш веќе направил избор што не е во моја корист – јас одново и одново ќе го избирам само себе.
Сега не барам замена. Воопшто не ми треба замена. За каква замена можеме да зборуваме? Што ми дал тој, што јас сега го немам – освен бескрајна исцрпеност, болести и нервни сломови?
