Родум сум од едно село, каде што го запознав маж ми и се венчавме. Во текот на целиот брак сонував за развод, но никогаш не кажав никому. И сега, кога се пензионирав, решив да поднесам барање за развод.
Се пензионирав само пред еден месец, а веќе успеав да го преиспитам целиот свој живот. Срам ми е да признаам дека поголемиот дел од животот го поминав во брак со маж кој воопшто не ме ценеше. Како да ми паднаа лушпи од очите. Првите десет години од бракот живеевме во село, каде што мислењето на другите многу значи.
Во селото речиси и да нема разводи. Треба да се трпи, зошто каде ќе најдеш подобар маж? На почетокот мислев дека свекрва ми е извор на сите мои проблеми. Мислев дека таа е виновна што не ми дозволуваа да излегувам од дома, дека ги воспитувам децата лошо и дека не сум добра домаќинка. Тајно сонував за развод, но си велев – „луѓето нема да разберат“. Потоа наследив стан од родителите во градот. Маж ми не можеше да се прилагоди и да најде пристојна работа.
Јас станав главниот издржувач на семејството, но тоталната контрола и прекорите не престанаа. Значи, не беше само свекрва ми виновна. Но, продолжив да трпам, затоа што децата беа тинејџери и не сакав да ги растажам со развод. Подоцна, децата пораснаа и си создадоа свои семејства. Но пак, ми беше некако незгодно да поднесам барање за развод по толку години заеднички живот.
Но пред еден месец се пензионирав и го слушнав маж ми како ме прашува каде ќе работам сега, затоа што „некако треба да се живее“. А самиот тој беше без работа подолго време. Во тој момент ми пукна трпението. Целиот живот ми помина пред очи и си помислив: дали навистина сакам да го поминам остатокот од животот со овој човек, кога веќе сум живеела со него толку години? Младоста ми помина, и немав ништо убаво за да се сетам. Истата вечер ги спакував неговите работи и го испратив кај мајка ми во селото. Станот е мој, значи имам право да одлучувам што ќе правам со него.
Но нашите деца не разбраа што направив. Се разбира, не очекував да го одобрат моето решение, но тие организираа вистински бојкот, инсистирајќи да му простам на татко им и да го вратам назад. Дури ми рекоа дека се срамат од мене пред сватовите. Но јас не го сакам тоа. Доста ми беше од него во животот.
Дали навистина тој човек ги има изманипулирано нашите деца? Се обидов да им објаснам дека сме си станале туѓи и дека нема смисла да се чува нешто што одамна е изгубено. Но тие како да не ме слушаат, или не сакаат да ме чујат. Маж ми ме повикува секој ден и моли да се вратам, вели дека сме живееле заедно 35 години, а сега на стари години сум тргнала „да правам циркуси“. Сите тие – мажот, децата и свекрвата – ми тежат толку многу што веќе не знам што да правам. Но чувствувам дека не сакам повеќе да живеам со нив. Доста беше, доста сум страдала. Но како да им го објаснам тоа на сите и да не се предадам повторно пред околностите…
