Живеев со сопругата моја 10 среќни години. Одгледавме два прекрасни сина. Децата веќе одеа на училиште. Кога се појави потреба за клубови, секции и активности за развој на децата, се покажа дека немаме доволно пари.
Во тоа време, и јас и сопругата работевме во градежна фирма. Заработувавме добро. Но имавме две деца. Затоа решив да заминам да работам. За среќа, имав стари пријатели кои ми помогнаа да најдам работа. „За шест месеци можеш да заработиш добри пари во странство“, ѝ реков на сопругата. Нејзе ѝ се допадна таа идеја. За првпат тие 6 месеци ми се чинеа како тежок труд.
Сакав да ги видам децата, да ги прегрнам, да разговарам со нив. Но разбрав дека тоа е за нивно добро. Сопругата често ми се јавуваше, ми раскажуваше за напредокот на децата, дека сите ми недостасуваат и ме чекаат. Доцна есента се вратив дома. Сè беше многу добро. Бевме среќни. Шест месеци подоцна, сопругата ми роди ќерка. Кога разбрав дека мојата Јулија е бремена, бев шокиран. Како е тоа можно, чие е тоа дете? Потоа се смирив.
Јулија не објасни ништо, освен што секогаш била подготвена да потпише документи за развод. Не брзав да се разведам, бидејќи видов дека Јулија е многу вознемирена, и решив да не ја притискам и да почекам да ми каже сè. Немав причина да брзам.
Ја сакав и ја сакам сопругата и синовите мои. Не сакав да ги изгубам и се надевав дека сè ќе се среди. Со еден збор, ја прифатив, односно ѝ простив на сопругата за неверството. Особено кога се роди едно девојче. Секогаш сум сакал да имам ќерка. Ја нарековме Соња, сонцето. Таа многу брзо порасна. Првиот нејзин збор беше „тато“. Не можам да замислам како сум живеел без Соња. Таа го зазеде целиот мој простор, сите мои мисли. Се вратив на старата работа.
По работа секогаш трчав до супермаркетот, купував ситници за децата и се враќав дома. Односите со сопругата ми се подобрија. Таа ја виде мојата приврзаност кон девојчето и се смути. И јас тоа го почувствував. Имаше некое напрегање меѓу нас. Но животот продолжуваше. Не сакав да ја анализирам ситуацијата премногу длабоко. Во тоа време се чувствував добро. Дома секогаш ме пречекуваше едно малечко суштество, кое несигурно чекореше кон мене.
И јас бев среќен. Можеби беше добро што ништо не знаев. Но неодамна, сретнав еден мој стар пријател. Ме праша дали планирам повторно да заминам во странство. Му одговорив дека не знам. Тогаш ме праша: „Како е ќерката ти? Знаеш ли воопшто чие е тоа дете? Моето е. Ако сакаш да ме навредиш, нема да ти успее. Ја сакам сопругата и децата мои. И ако сакаш да бидеш вистински маж, не шириш трачеви. Тоа е моето семејство.“ Излегов, оставајќи го пријателот збунет.
Тој ден почувствував дека треба да ги заштитам децата и сопругата од туѓите трачеви. Јулија виде дека се вратив дома многу вознемирен. Ме праша што се случило. Ѝ реков дека сум се сретнал со Васил. Штом го слушна тоа име, Јулија веднаш го промени лицето, а потоа со треперлив глас рече дека е време да ми раскаже сè што се случило.
Додека бев во странство, Васил често ја посетуваше нашата куќа, затоа што му верував и го замолив понекогаш да ѝ помогне на сопругата. Еднаш, Васил дошол кај Јулија и ѝ рекол дека сум си нашол друга жена и дека нема да се вратам дома. Тој ѝ рекол дека е толку вљубен во неа, што ја заборавил својата жена и децата во Украина.
И тогаш Васил ја искористил ситуацијата, бидејќи Јулија била налутена и повредена од мене. А јас, за несреќа, не одговарав на нејзините повици неколку дена, затоа што ми беше украден телефонот. Така таа си измислила разни работи. Секако, ми беше непријатно да го слушам сето тоа. Но знаев дека тоа е грешка. Ја замолив да заборави на сè што се случило и да живееме како порано. Јулија ме сака, и јас ја сакам неа. Имаме семејство, деца. Зарем тоа не е најважното? Никој нема право да се меша во нашето семејство, а уште помалку да ни суди, ни мене, ни на Јулија! Секој од нас прави грешки!
