„Не знам зошто, но мојот сопруг и нашето семејство беа тие на кои свекрвата ми не обрнуваше скоро никакво внимание.
Мојот сопруг е средното дете, се вика Коля. Родителите ми им помогнаа на најголемиот син да купи стан. Сега тој живее таму со неговата сопруга и имаат две девојчиња кои ја лудуваат свекрвата ми. Најмалиот син добива посебно внимание; тој неодамна ја заврши гимназијата и свекрвата му подарила двособен стан во негова чест. Но мојот Коля не доби ништо. По свадбата, го замоливме моите родители да ни дозволат да живееме во еден од нивните многу станови за прв пат. Свекрвите побараа син да плаќа наем, а јас мораше да го платам.
И тоа не траеше долго, затоа што подоцна свекрвите најдоа покорисни наематели и нè истераа. Добро што во тоа време успеавме да заштедиме малку и да земеме хипотечен кредит. Кога ни се роди детето, сè уште го отплаќавме хипотечниот кредит и беше тешко време. Немавме доволно дури ни за да купиме храна, па мајка ми дојде кај нас од друг град да ни помогне. Свекрвата ми знаеше сè, но не ни помогна. И не се интересираше за внукото, дури не дојдоа на изписувањето, само ни честитаа по телефон.
Не нè покануваа ни на семејни прослави, добивавме само честитки. И тогаш еден ден свекрвата ми дојде во нашиот дом. Цела во солзи, таа сфати дека свекорот и нашол млада љубовница и ја исфрлил од куќата. Најголемиот син не ја пуштил да влезе, рекол дека веќе има две деца, а најмалиот син имал бурен личен живот, и таа дошла да побара да живее кај нас. Но, јас одбив. Не ми е гајле за осудата на моите роднини, бидејќи кога со Николај минувавме тешки времиња, сите овие години, моите роднини никогаш не ни помогнаа, така што не очекуваат ништо од нас.
