Имам 45 години. Пред една година направив нешто глупаво за што сè уште не можам да си простам. Се запознав со млада, убава девојка. Се заљубив до уши. Таа беше сонувачка, заљубена. До неа се чувствував повторно како момче. Веќе одамна не чувствував ништо кон сопругата и си мислев дека заслужувам нешто поголемо, нов живот. Тогаш правев сè за да бидам со неа.
Минав низ развод, судски процеси, делење на имот и слушав обвинувања од роднините. Мислев само на едно нешто: да се будам во нејзината прегратка секој ден. Но сè заврши исто толку брзо колку што започна. Минаа шест месеци и сфатив дека ми недостасуваат сопругата, нејзината топлина и удобност, нејзиното сигурно рамо.
Сега сум татко кој готви, пере, чисти. Таа си ја чува фигурата, не приоѓа до шпорет, не готви ништо. Домаќинството е дива непозната тема за неа. Знае само да се шминка, да лакира нокти, да шета по продавници и кафулиња со пријателки и да оди на одмори. Дури кога ќе се вратам дома, таа не ме пречекува. Седи на телефон и одговара кратко и студено.
По шест месеци јадење само кнедли и брза храна, завршив во болница. Таа дојде да ме види само еднаш — и тоа за пари. Кога ме пуштија, синовите дојдоа да ме земат, а кога дозна дека сум им дал автомобили, направи сцена. Потоа беше против и да се гледам со нив.
Односите ни се влошија уште повеќе. Ништо не ѝ одговараше веќе. Јас хрчам, ги мрдам нозете. А таа мораше да биде совршена и јас ѝ бев должен сè. Се покажа како самовљубена. Поранешната сопруга беше со мене и во добро и во лошо. Кога имав сообраќајна несреќа, не спиеше ноќе, седеше покрај мојот кревет; имаше денови кога јадевме празна каша. Таа секогаш ме поддржуваше и ми даваше сила.
Дури сега сфаќам дека благодарение на нејзината вера во мене успеав да станам тоа што сум. Но веќе е предоцна. Враќањето дома стана мојот најголем сон. Секој ден по работа одам до куќата и гледам во нејзиниот прозорец од спалната. Толку сакам да влезам, но не се осмелувам. Таа нема да ми го прости предавството.
