Антон ја сакаше Оксана повеќе од сѐ на светот. Момчето имаше сѐ. Сопствен двособен стан, свој автомобил, добра работа во компанијата на неговиот татко. Што повеќе му треба на човек за да создаде семејство? Му требаше само неговите родители да ја прифатат снаата, но тие категорично одбија. Таткото имал свои планови за неговиот брак, а мајката изразила незадоволство што мајката на Оксана е некоја пензионерка…
Накратко, Антон се скарал со своите родители, ја напуштил фирмата на татко му, нашол работа во една фабрика и, се разбира, се оженил со својата сакана. Немаа вистинска свадба. Се венчаа во матично, седнаа заедно во едно кафуле и тоа беше сѐ.
Потоа ги заменија двата двособни станови за еден четирисобен и почнаа да живеат со свекрвата. Инна Павловна беше добра и мудра жена. Таа им готвеше ручек на младите, го одржуваше станот чист и не се мешаше во нивниот личен живот. Само понекогаш ги караше кога не се грижеа за своето здравје.
Минаа две години.
„Антон, вечерва ќе имаме свечена вечера. Не доцни!“ – му се јави Оксана на својот сопруг.
„Знам, знам… Тоа е нашата годишнина од бракот“ – одговори тој.
„И не само тоа“ – таинствено промрмори Оксана…
Антон влета во станот дури и пред договореното време.
„Дали си бремена?“ – се фрли тој кон Оксана.
„Да!“
„Деца, само запомнете, никому да не кажувате дека Оксана е бремена, освен на најблиските“, рече Инна Павловна.
„Зошто?“ се изненади Антон. Можеби е некој знак или обичај.
„Но тоа правило мора да се почитува“ – одговори свекрвата.
„Само најблиските. А кој може да биде поблизок од твоите родители? И јас сум имала караници со нив. Но би било погрешно да дознаат за доаѓањето на својот внук од непознати“, си помисли Антон.
„Сине, што се случува?“ – одговори мајка му на телефон со загрижен глас.
„Сѐ е во ред. Зошто плачеш? Те повикав да те развеселам, а ти плачеш“, рече Антон.
„Како и да е, подгответе се со татко ти – наскоро ќе станете баба и дедо.“
„Ајде, мамо, престани да плачеш. Не сум те слушнал две години, а потоа со ваква убава вест. Толку многу ми недостигаше. И татко ми исто.“
„Мамо, ми е жал. Ни беше многу тешко што се разделивме.“
„И нам ни е жал, сине. Знаеш што? Дојдете кај нас во сабота. И прашај ја свекрвата.“
„Што ќе каже татко ти?“
„Ќе се израдува. Ти гарантирам.“
