Една утро Кирил се враќал дома од ноќната смена. На патот кон дома, забележал чудна сцена. Преку инстинктот почувствувал дека нешто не е во ред и одлучил да истражи. На патот кон дома види маж со девојче од околу 10 години.
Сѐ ќе било во ред, но девојчето имаше многу исплашени очи, а мажот ја држеше за китката наместо за раката. Беше очигледно дека силно ја стегаше. Потоа се упатија кон нивната насока. Шеташе полека. Како да мораше да оди во таа насока.
Додека шеташе, размислуваше во својата глава што може да се крие зад оваа чудна двојка. Кога се приближи максимално, забележа дека девојчето нема глас, само усните ѝ изговараа фраза која звучеше како „помогни ми“.
Кирил немаше време да губи. Тогаш мораше веднаш да одлучи што да прави понатаму, инаку ќе било премногу доцна. Тој веќе знаеше дека девојчето не е ќерка, сестра или братучетка на мажот. Кирил не разбра целосно како одлучил да постапи така, но потоа ја извади девојчето од рацете на мажот. Тој буквално го извлече детето од рацете на мажот.
Стоејќи пред девојчето, за да се почувствува безбедно, го праша силно и јасно: „Кој е тој за тебе?“ Девојчето само ги подигна рамениците, а на образите ѝ блистаа солзи. Мажот повторно се обиде да ја подигне девојчето, но Кирил остана цврсто.
Првпат не успеа. Тогаш Кирил викна на мажот, но тој побегна. Кирил се впушти по него за да го фати пред да дојде полицијата. Сѐ се случи како што треба. Семјството на девојчето не престануваше да му прави подароци на Кирил и да му се заблагодари, бидејќи ако не беше Кирил, никој немаше да знае што ќе се случеше со сиромавото девојче.
