Секогаш знаев дека мајка ми сака да троши многу пари на безвредни работи. Дури и кога татко ми беше жив, двајцата често се караа за нејзините навики за трошење. Татко ми почина пред осум години, но навиките на мајка ми сè уште не се променети.
Кога се пензионираше, за првпат ми побара пари. Пензијата не ѝ беше доволна за да направи некои набавки. Искрено, не ми беше јасно каде ѝ одат сите пари. Бидејќи јас ѝ ги купував храната и лековите, таа имаше сè што ѝ беше потребно – па, каде ги трошеше?
И тогаш, неодамна, мајка ми ми се јави и почна да плаче на телефон. Се покажа дека веќе имала натрупано камати од заемите и не можела веќе да ги отплаќа. Кога отидов со неа во банката, очите ми излегоа од чудење кога ја видов сумата. Водев сериозен разговор со неа.
Испадна дека веќе не се ни сеќава на што ги трошела парите.
Отишла кај нејзина пријателка во соседниот град, затоа што ѝ требале пари за пат и за подароци. Таму си купила убаво пердувно палто, јагнешко палто и нови чизми. Тогаш решив да ѝ понудам деловен договор.
Ќе ја купев нејзината половина од станот, ќе станев сопственик на целиот стан, а мајка ми ќе се преселеше во викендичката. Парите со кои ќе ја купам нејзината половина ќе одат директно во банката за отплата на долговите. Мајка ми се согласи.
Но потоа се сети дека во селото каде што беше викендичката нема супермаркети или трговски центри. Се грижеше како ќе живее без нова облека.
Ја уверив дека нема да мора ништо да купува во селото, затоа што ќе живее само од пензија, а така и онака нема да има кога да фрла пари.
