Галина и Петар беа пријатели од детството. Уште од градинка беа како вода под мостот. Нивното детско пријателство прерасна во младешка вљубеност, а потоа и во чувства на возрасни. Седеа на иста клупа, момчето ѝ ја носеше чантата и ја придружуваше до дома.
Уште како дете, Петар кажа дека ќе ја однесе до олтарот. Сите во селото веќе ги сметаа за маж и жена. Галина одамна очекуваше Петар да ѝ предложи брак. Но од некоја причина, тој се двоумеше. Во едно мало село, сите знаат сè за секого, па нивната свадба одамна се очекуваше.
Тој ден, Галина имаше многу добра вест за Петар. Младата двојка шеташе по брегот на реката, кога Галина ја наведна главата и тивко рече: „Имам вест.“ Петар молчеше некое време, а потоа рече: „Добро, тогаш во сабота очекувајте сватови.“ Девојката скокна од радост, без да забележи дека неговото лице не беше среќно.
Долгоочекуваниот ден дојде. Галина, мајка ѝ и сестра ѝ приготвија многу вкусни јадења, ја поставија трпезата и исчистија сè. Галина не кажала ништо на семејството – сакала да биде изненадување. Но тие сепак се подготвија, бидејќи очекуваа гости. Тој ден девојката не можеше да се смири.
На секои пет минути погледнуваше низ прозорецот. Почна да се загрижува. Гостите пристигнаа и седнаа на масата, а таа внимателно го слушаше секој звук од дворот. Неколку пати излезе надвор. Сонцето веќе зајде зад хоризонтот, но Петар сè уште не дојде.
Следниот ден, Галина седеше на автобуската станица и веќе ни не плачеше. Изгледаше како да ги исплакала сите солзи во текот на ноќта. Сфати дека Петар ја напуштил. Размислуваше што да прави понатаму, бидејќи за неколку месеци целото село ќе знае за нејзиниот срам.
Како да ги погледне луѓето во очи? Што ќе им каже на родителите? Што би рекле тие? Одеднаш некој ја допре за раката. Погледна нагоре и пред да сфати што се случува, едно момче од околу шест години ја прегрна за врат и почна да плаче зборувајќи: „Мамо, мамо, каде беше? Толку долго те барав!“
Галина не разбираше што се случува. Истрча некој маж, најверојатно таткото. Се обиде да го однесе детето, но тоа уште посилно ја прегрна Галина. Таа го прегрна детето и почна да го смирува. Мажот само седна покрај неа. Кога детето заспа, тој почна да зборува: „Извини.
Само што многу му недостасува мајка му на Денис. Синот ми остана со мене. Никогаш досега не се однесувал вака. Ни јас не знам што му дојде. А ти, што ти е? Зошто ти се насолзени очите?“ И Галина неочекувано му ја раскажа целата приказна на непознатиот. Тој замолче, а потоа предложи:
„Тогаш омажи се за мене. Денис те избра за мајка по некоја причина. Можеби тоа е знак од судбината? Јас ќе го одгледам твоето дете како мое.“ „Но, ни името не ти го знам – рече девојката.“ – „Александар,“ одговори непознатиот.
Еден месец подоцна направија мала свадба. Се преселија во селото на Александар, далеку од озборувањата на луѓето. Таму ја прифатија добро, бидејќи Александар беше ценет заради својата трудољубивост и правичност. Покрај тоа, тој беше искрен и добар човек, никогаш не одбиваше да помогне.
Галина не знаеше дека нејзиниот маж е раководител на колхозот. Двајцата многу се засакаа. Живееја среќно и добија уште две деца. Ги сакаа сите деца како да се нивни. Многу години подоцна, нивните деца и внуци се собраа во нивниот дом.
Го славеа златниот јубилеј на своите родители. Денис ја потпре главата на рамото на мајка си и тивко рече: „Се сеќаваш, мамо, на првиот пат кога ти пријдов? Знаев дека не си ми мајка. Но чувствував дека ти си моето семејство, дека ќе ме сакаш и никогаш нема да ме оставиш.“
