Олга готвеше вечера кога заѕвони ѕвончето. Таа ја исклучи ринглата и отиде да ја отвори вратата. На прагот стоеше Васил, синот на нејзината сосетка Марина. Со солзи во очите ја праша дали тетка Олга ја видела мајка му. Олга се обиде да го смири и му рече дека можеби автомобилот се расипал и родителите само малку доцнат, но дека наскоро ќе се вратат.
Го повика Васил внатре и почна да ѕвони на сите луѓе кои ги познаваше заеднички со родителите му. Неколку минути подоцна, таа ја доби ужасната вест. Родителите на Васил – Марина и Вадим…
Олга се запозна со соседите од другата страна на улицата кога тие првпат се доселија. Новите соседи, Вадим и Марина, имаа четири деца. Една вечер Марина дојде со торта в раце и така започна нивното пријателство. Децата исто така брзо се спријателија, а понекогаш, кога Марина и маж ѝ одеа во посета кај нивните постари родители, Олга се грижеше за момчињата.
Олга немаше свои деца и многу ги засака децата на Марина, кои, и покрај возраста, беа многу воспитани и послушни. Кога ја слушна страшната вест од својот сопруг, Олга седеше во ходникот со наведната глава и дури не ги чувствуваше солзите кои ѝ течеа по образите. Едно телефонско ѕвонење ја врати во реалноста.
Тоа беше нејзиниот сопруг Саша, кој ја праша што да донесе. Олга му ја раскажа целата случка. Саша ја утешуваше, велејќи дека на децата сега најмногу им требаат тие двајца.
Тој ден Олга и Саша имаа сериозен разговор со децата, им ја кажаа целата вистина и им понудија да станат нивни старатели. Им оставија самите да одлучат дали сакаат тие да им бидат нови родители.
Децата немаа други блиски роднини. Тие едногласно се согласија.
Минаа две години. Имаше многу тешки моменти, но нивното сплотено семејство успеа да ги надмине сите предизвици. Васил стана незаменлив помошник за сите.
Понекогаш Олга дури го молеше да ги прошета момчињата и се гордееше со возрасниот Васил. Половина година подоцна, Олга и Саша добија и свое дете. Сите беа пресреќни поради тоа, и меѓу децата немаше љубомора или поделба – беа вистинско семејство.
