Во декември минатата година, јас и сопругот седевме во кујната и пиевме чај. Тогаш најстарата наша ќерка Лиза, која беше излегла да го прошета кучето, влетa во просторијата.
Лицето на Лиза беше пребледено и веднаш почна да вика: – „Мамо, тато, има бебе во кутија под оградата!“
Јас и сопругот брзо се погледнавме и излетавме надвор, бидејќи беше многу студено.
Навистина, најдовме бебе во кутија под оградата. Веднаш го внесовме внатре, го соблековме, го облековме во топла облека и го стопливме, а сопругот успеа да ја повика полицијата.
Полицијата пристигна, ги запиша сите информации и вети дека ќе ја побара мајката. Во меѓувреме, бебето остана кај нас, и да, се испостави дека е девојче.
Нашиот крај е рурален, нема посебно сместување за деца во вакви случаи, па затоа детето остана кај нас. За неколку дена успеавме да се приврземе за неа.
Неколку дена подоцна, полицијата ја пронајде и тажната мајка – шеснаесетгодишна студентка која останала бремена од свој колега. Девојчето живеело во многу сиромашно семејство, кое не било во состојба да издржува дете.
После тоа, јас и сопругот решивме да ја посвоиме девојчето. Веќе пет години сме среќни родители на ова мало чудо и не постои ден кога сме зажалиле за нашата одлука.
