Стојам јас во редот кај касата и гледам одвратна сцена. Сиромашна бабичка, со раце што и се тресат, понекогаш испуштајќи монети и кревајќи ги назад, стои пред касата, а зад неа – пар мажори: девојка со напумпано… сè, и нејзиното момче, не од нашата националност, кои само воздивнуваат, превртуваат со очите, на сè што можат начини покажуваат дека се иритирани.
Одеднаш, касиерката ги тргна производите на бабата — неколку јаболка — и почна да ја услужува паричката, велејќи и на бабата да си ги изброи парите подоцна и да застане пак во редот.
— Кој ја пушти оваа воопшто? — рече жената во која имаше повеќе силикон отколку крв.
— Па не знам, нови акции има, па доаѓаат секакви сиромаштија — рече касиерката.
По тие зборови сакав да се вмешам, ама тогаш од крајот на редот излезе маж со тефтерче и и рече на касиерката:
— Така, жена, добивате казна, а и сте отпуштени, со среќа нека ви е. А вие — покажа кон носачот — земете количка и одете со бабата низ супермаркетот, нека си купи што сака, на мој трошок.
И тогаш, во бес, се вмеша веќе отпуштената касиерка:
— Ти кој си воопшто? Кај нас има друг управител.
— Јас сум управителот на целата мрежа на овие продавници, и вие веќе не работите тука, така што, ве молам, симнете го елецот.
Ете ја правдата.
