Кога ја завршив основното училиште, татко ми одлучи повторно да се ожени. Мајка ми загина во сообраќајна несреќа кога имав само три години. Татко ми беше многу депримиран и не можам да кажам дека се радував кога во неговиот живот се појави нова жена, но не бев ниту против неа.
Спротивно на тоа, се покажа дека токму новата сопруга на татко ми – Алдона – не ме сакаше. Од самиот почеток нашите односи беа лоши. Веќе од првиот ден Алдона се жалење на мене кај татко ми, често без причина и неправедно. Во кавгите, татко ми секогаш застануваше на страната на маќеата. Животот во тоа семејство за мене стана неподнослив.
На крајот, татко ми ме однесе кај баба ми и дедо ми, кои живееја во друг град. Ме остави таму – и заборави на мене. На почетокот често му се јавував, многу ми недостасуваше, но потоа сфатив дека татко ми веќе нема потреба од мене. Баба ми и дедо ми правеа сѐ за да ме направат среќен.
Ми даваа најдобра грижа и искрена љубов. Дедо ми ме научи на многу нешта што и денес ги паметам. Со своите ниски пензии ми купуваа модерна облека и други нешта за да не се чувствувам помалку вреден од децата што живеат со своите родители. Одлучив да изградaм одлична кариера – за татко ми еден ден да се срами од тоа како се однесувал со мене.
Многу добро се снаоѓав во средното училиште, матурирав со одличен успех, потоа се запишав на универзитет. Во трета година почнав да им помагам на колегите и други студенти за пари, а во четврта година најдов работа во мала фирма. Во последната година заминав на студентска размена во Швајцарија, и сега имам сопствена фирма – сѐ ми оди одлично.
Имам свој голем стан, прекрасна сопруга и ќерка – мојата принцеза.
Не знам како татко ми го нашол мојот адрес, но еден ден одеднаш се појави пред мојата врата. Се испостави дека Алдона прво поднела барање да стане сопственик на нивниот стан, а потоа го измамила татко ми – станот го препишала на себе, го продала, ги зела парите и исчезнала.
Татко ми реши дека, како негов биолошки син кој може тоа да си го дозволи, јас треба да му купам стан.
Го собрав целиот свој разум за да не го избркам на улица. Следното утро го однесов татко ми кај баба ми и дедо ми. Тие не беа против – нивното здравје почна да се влошува и имаа потреба од секојдневна грижа. Можеби сега жали за тоа што го направил, но минатото не може да се врати ниту да се промени.
