Василина е најстарата ќерка во семејството и затоа била како втора мајка за двете свои сестри и братчето. Таа ги хранела, ги облекувала, сама ги испраќала на училиште – нејзината мајка работела, а татко ѝ починал многу рано.
Двете жени останале сами со сите обврски околу трите деца. Многу од роднините на Вася дури и не се сеќавале дека постои – не ја поканувале ниту на родендени, ниту на некакви собири. Роднините се сетиле на неа дури 15 години подоцна.
Василина се омажила од голема љубов, а само неколку дена пред свадбата дознала дека „удрила џекпот“ – сопругот ѝ не само што бил паметен и интересен за Вася, туку и не му требале пари – имал доволно свои. По свадбата, Вася и Саша изградиле куќа на брегот на морето, и за две години целосно ја завршиле.
Токму тогаш се појавиле роднините на Вася. Братучедот со својата жена и син биле поразлични од сите други – доаѓале секоја година и не правеле апсолутно ништо. Снаата не помагала во чистење, а братот на Саша лежел на каучот по 24 часа на ден.
Последниот пат кога ова семејство дојде да летува бесплатно во куќата на брегот од морето, сè беше уште полошо од обично – ја изедоа целата храна, не одеа до продавница, седеа во куќата цело време, и, се разбира, сестрите целосно го изгубија своето лично пространство. Седеа дури два месеца, а Вася и нејзиниот маж се срамеа да ги избркаат.
Тогаш нашата Вася реши да преземе нешто. Еден ден таа и мажот ѝ излегоа од дома и оставија белешка во кујната. Кога Вася се вратила навечер, на шпоретот нашла мала шерпа со супа. Роднините не биле задоволни – изгледа дури и очекувале извинување. Следниот ден Вася направила исто. По четвртиот пат, кога се вратила дома – роднините веќе ги немало.
На масата нашла писмо и сфатила дека роднините конечно си заминале дома – можеби засекогаш. Штом го прочитала писмото, Вася почувствувала вина, но потоа сфатила дека всушност само си ја бранеше својата позиција.
