Nëna ime ishte dashnorja e një burri të martuar dhe të pasur. Si rezultat i lidhjes së tyre, linda unë. Babai im nuk na ndihmonte dhe nuk vinte as të më shihte. Nuk kishim një shtëpi të qëndrueshme, shpesh shpërnguleshim dhe nëna ime ndryshonte shpesh punë.
Kur isha pesë vjeç, ajo njohu një tjetër burrë dhe donte të ishte me të, por ai i vuri kusht – që të ishte vetëm. Ajo më ndërroi mua, djalin e saj, për këtë burrë. Më çoi te babai im, i dorëzoi të gjitha dokumentet e mia dhe trokiti në derën e apartamentit të tij. Kur dëgjoi çelësin të rrotullohej, u largua. Unë mbeta aty. Babai im hapi derën dhe u shtang kur më pa. Menjëherë e kuptoi kush isha. Më futi brenda në shtëpi.
Gruaja e tij më priti mirë, ashtu si edhe fëmijët e tyre – vajza dhe djali. Fillimisht, babai donte të më dërgonte në jetimore, por gruaja e tij nuk e lejoi – unë isha i pafajshëm, ajo ishte një grua me zemër. Fillimisht prisja nënën time dhe mendoja se do të kthehej për mua. Pastaj ndalova së prituri dhe fillova ta quaja gruan e babait tim “nënë”. Babai im nuk kishte marrëdhënie të ngrohta me asnjë nga fëmijët, e aq më pak me mua. Më konsideronte një gojë shtesë për të ushqyer, por gjithsesi më mbështeste, ashtu si gjithë anëtarët e tjerë të familjes.
Ai vetë ishte shumë dominues. Kur kthehej në shtëpi, të gjithë fëmijët shkonim në dhomën tonë dhe përpiqeshim të mos tërhiqnim vëmendjen e tij. Gruaja e tij nuk mund të largohej nga një burrë hakmarrës, i cili nuk donte të hiqte dorë nga fëmijët. Për vite me radhë ajo vuajti nga shpërthimet e tij të zemëruara dhe sjellja e tij e vështirë. Ajo mësoi si ta shmangte, si ta qetësonte dhe si të na mbronte nga shpërthimet dhe bërtitjet e tij. Në shtëpi mbizotëronte një qetësi e organizuar – e dinim orarin e tij dhe nuk e shqetësonim. Më e rëndësishmja – nuk ndjenim mungesë dashurie, sepse “mami” na jepte dashuri dhe përkujdesje për të gjithë.
Kur ajo u transferua përfundimisht tek një i dashur i ri, të gjithë u lehtësuam. Në atë kohë ishim thuajse të rritur. Motra dhe vëllai kishin mbaruar shkollën.
Ishim të gjithë njësoj në moshë – unë po përgatitesha për provimet e fundit të shkollës së mesme. Të tre maturantë. Ndihmonim njëri-tjetrin me gjithçka. Të gjithë ëndërronim të hynim në një universitet të njohur. Edhe pse babai nuk ishte i mirë me ne, na premtoi arsim dhe e mbajti fjalën. Ia dolëm të hyjmë, të studiojmë dhe të ndërtojmë jetët tona.
Më pas, babai ynë vdiq. La pas një trashëgimi të mirë. Dashnorja e fundit nuk mori asgjë – thjesht sepse nuk u martua me të. Ne të gjithë u bëmë pronarë të ligjshëm të kompanisë së tij dhe të llogarive të mëdha bankare. Vazhduam të zhvillonim biznesin. Erdhi një kohë që duhej të shkonim jashtë vendit për të hapur një degë. Vendosëm që unë ta drejtoja atë degë dhe propozova ta merrnim nënën tonë me vete – ajo e meritonte më shumë se kushdo tjetër një udhëtim në një vend të ngrohtë.
Motra dhe vëllai më mbështetën. Dhe pastaj erdhi dita e nisjes. Papritur, erdhi nëna ime biologjike. E njoha menjëherë. Kujtesa e fëmijërisë e kishte ruajtur pamjen e saj për shumë vite. Kur mori vesh që po largohem, papritur vendosi të më kujtohet:
“Bir, unë jam nëna jote e vërtetë! Nuk më ke harruar, apo jo? Sa je rritur! Kam qenë shumë e trishtuar dhe kam pasur frikë për jetën tënde. Le të jetojmë më në fund së bashku!”
U befasova nga dhimbja e saj:
“Sigurisht që të mbaj mend! E mbaj mend kur ike dhe më le tek dera kur isha ende i vogël. Por ti nuk je nëna ime. Nëna ime është me mua tani. Dhe nuk dua të takohem me ty.”
Ajo u kthye dhe iku. Dhe nuk jam penduar për asnjë çast. Nëna ime është ajo që nuk u frikësua të marrë djalin e burrit të një tjetër gruaje, që më rriti me dashuri dhe përkujdesje. Ajo rrinte me mua kur isha i sëmurë, ishte pranë meje kur zemra më rrahu për herë të parë për dikë, më ngushëllonte pas sherrave me shokët, më mësonte, më falte për gabimet dhe marrëzitë, duronte periudhat e mia adoleshente, dhe kurrë nuk më tha që nuk isha fëmija i saj.
Për të, unë u bëra bir. Për mua, ajo u bë nënë. Nuk kam tjetër nënë! Shkuam së bashku në një vend tjetër dhe atje u njoha me të ardhmen time – bashkëshorten time. Nëna ime e do shumë dhe kanë marrëdhënie të shkëlqyera.
Nëna ime nuk ndërhynte në lumturinë time personale – madje vendosi të ndërtojë edhe jetën e saj. Njohu një burrë të mirë, dhe unë u bëra “djali i saj”. Ajo e meritonte këtë fat! Nëna ime tani udhëton shumë dhe shpesh viziton fëmijët dhe nipërit e saj. E shikoj në sytë e saj të lumtur dhe kuptoj që jam me fat që e kam në jetën time.
Ajo është engjëlli im mbrojtës!
