Кога се венчавме, со Толија бевме заедно околу три години. Тоа ми беше личен рекорд. Пред тоа, никогаш не сум била со некој подолго од шест месеци – до крајот на фазата со чоколади и букети. Се омажив за Толија затоа што немав избор – бев бремена.
На свадбата повеќе личев на кифла отколку на невеста – беше доцна есен и многу студено. „Еве ти еден подарок“, рече тетка ми и ми подаде две детски ќебенца. „Зошто две?“ – прашав збунето. „Второто нема да ти биде вишок“, ми рече и си седна назад.
„Ох, ова не ми се допаѓа, Толе“, му реков на сопругот. Тетка ми беше позната по тоа што зборовите ѝ се исполнуваат како со магија. Често знаеше да го предвиди иднината само со збор. Брзо заборавив на нејзините зборови, бидејќи дури и не уживав на свадбата – се мачев со силна мачнина.
Стомакот ми растеше со скокови, не со денови, туку со часови – дури и со минути. Јадев не за двајца, туку за седум.
„Каков слон имаме таму“, се шегуваше маж ми, галејќи ми го стомакот. „Ќе треба да најдам втора работа за ваков апетит.“
На ултразвукот ни рекоа дека ќе имаме син. Бев многу разочарана, бидејќи страшно сакав ќерка. Сопругот, пак, скокаше од радост во салата за ултразвук. Немојте да мислите дека не се радував на синот – но само јас знаев колку копнеев по ќерка. Но добро…
Дојде денот Х. Ми започнаа контракциите. Сè мина совршено и по половина час лекарот извика:
„Честитки! Родивте девојче!“
Бев пресреќна, но и изненадена – се подготвувавме за син, купивме сè сино, а маж ми очекуваше син…
И тогаш сфатив дека сè уште не се чувствувам подобро, а потоа видов дека стомакот ми се движи.
„Двојна среќа!“ – извика гинекологот. „Родивте и син!“
Се испостави дека понекогаш едно бебе се крие зад другото, и ултразвукот го покажува само она што е напред. Така што отидовме по син, а се вративме дома со син и ќерка.
Сопругот и јас сме пресреќни. Сега во нашиот дом никогаш не е тивко.
