Живеев со сопругот мој 10 години без деца. Сопругот не можеше да има деца. Секако, тоа ме растажуваше, но се обидував да не го спомнувам, затоа што знаев колку му е тешко да слушне дека нашето семејство не е комплетно поради него.
По 10 години таков живот, сериозно размислував да посвои дете. Сопругот не беше против – веднаш се согласи. Како да чекавме едниот од нас да го предложи тоа, за и другиот да се согласи. Имавме трособен стан, доволен само за нас двајца, и сакавме да слушнеме бебешки плач во него.
Без дете, беше многу празно. Живеевме така 10 години. Сочувствувам со оние што ме разбираат – ужасно е да гледаш други жени како се радуваат со своите деца, а да знаеш дека ти никогаш нема да го имаш тоа. Природата така одлучила. Завршено е.
Отидовме во дом за сирачиња. Маж ми ме замоли да влезам сама, затоа што од самата врата почна да плаче.
Штом влегов во просторијата каде што децата се играа, очите ми веднаш се задржаа на едно девојче од 5-6 години. Седеше на подот и тажно си играше со мали кукли, без да обрнува внимание на луѓето околу неа. Подоцна дознав дека се вика Олeна, дека има пет години и дека родителите ѝ починале кога имала три. Младата двојка загинала во сообраќајна несреќа. Оттогаш девојчето живееше во домот. Отидов да ја запознаам, но беше многу затворена. Се разбира, знаев дека нема веднаш да се поврзе со мене. Но знаев – Олeна е мојата ќерка.
Ниту помислував на други деца. Малата Олeнка, со нејзините огромни очи и темноруси кадрици, веднаш ми стана многу мила. Почнав секој ден да одам да ја видам. Таа не зборуваше со мене, речиси ништо.
Две недели одев постојано, седев покрај неа, ѝ раскажував интересни приказни од мојот живот, се обидував да ѝ се доближам – но не успевав…
Рацете ми полека се спуштаа. Сопругот се грижеше за мене. И тој ја виде Олeнка неколку пати. Чекавме да ни проговори, но таа ретко нè гледаше дури и во очи. Толку се врзав за девојчето, што четири месеци продолжив да одам да ја гледам.
Во тој период таа не ни рече ниту еден збор. Се разбира, знаев дека ѝ треба време. Но можеби комуникацијата со мене ѝ беше толку тешка, што не сакаше да зборува со мене цело тоа време. Помислив дека не ме сака и дека нема да ѝ биде добро со нас.
Одлучив да не нанесувам болка ниту на себе, ниту на детето. Еден ден повторно отидов во домот, но овојпат за да се простам. Кога отидов кај Леночка, ѝ реков:
„Епа, душо, ова ни е последна средба. Види, те молев да ме викаш мама. Те засакав. Прости ми. Веројатно нема повеќе да те видам… барем засега.“
Веднаш штом се свртев, таа проговори.
„Мамо, те молам, не ме оставај. Ќе зборувам, само не ме оставај тука.“
Паднав на колена и низ солзи ја прегрнав мојата ќерка. Се испостави дека нејзината пријателка Тенечка била вратена назад во градинката затоа што била непослушна навечер. Елена мислела дека ако седи тивко и не создава проблеми, ќе ја засакаат и ќе ја земат побрзо.
„Секако дека не, душичко. Што зборуваш? Ние секогаш ќе бидеме заедно, слушаш ли ме? Ти ветувам!“ – извикав, ридајќи и задушувајќи се во солзи.
