Живеев со сопругот десет години без деца. Мојот сопруг не можеше да има деца. Секако дека бев разочарана, но се обидував да не зборувам за тоа, бидејќи знаев колку му е тешко да слуша дека нашето семејство не вреди поради него. По десет години таков живот, сериозно размислив да посвоиме дете.
Сопругот не беше изненаден, се согласи веднаш. Како да чекавме еден од нас да предложи посвојување за другиот да се согласи. Имавме трособен стан само за нас двајцата и посакувавме да слушнеме бебешки плач во него. Беше премногу празно без дете.
И десет години живеевме во таа празнина. Се сожалувам со оние што разбираат, но ужасно е да гледаш други жени како уживаат во мајчинството, а ти да сфатиш дека никогаш нема да го доживееш тоа – не ти е судено, природата така одлучила.
Одлуката беше донесена. Отидовме во дом за сираци. Маж ми ме замоли да влезам сама бидејќи плачеше на вратата. Штом влегов во просторијата каде што играа децата, погледот ми веднаш застана на мало девојче, 5–6 години. Седеше на подот и тажно си играше со мали кукли, без да обрнува внимание на луѓето околу неа. Подоцна дознав дека се вика Олeна, имала пет години, а родителите ѝ починале кога имала само три.
Еден млад пар загинал во сообраќајка, и оттогаш девојчето живеело во дом. Отидов да ја видам, но беше многу затворена. Сѐ ми беше јасно, дури знаев и дека нема веднаш да добијам одговор од неа. Знаев дека Олeна е мојата ќерка. Не сакав ни да помислувам на друго дете.
Малата Олeна, со огромни очи и темно руси кадрици, ми изгледаше веднаш толку вредна, што почнав да одам секој ден да ја видам. Речиси и не комуницираше со мене. Веќе втора недела седев покрај неа, ѝ раскажував смешни приказни од мојот живот, се обидував да ѝ станам пријателка – но не одеше… Со денови, рацете ми паѓаа. Маж ми беше загрижен за мене. И тој ја имаше видено Олeна неколку пати. Се надевавме дека ќе ни проговори, но ретко ни го фаќаше погледот.
Толку се врзавме со ова девојче, што одев да ја гледам четири месеци. Во тој период, не ни кажа ниту еден збор. Секако, разбрав дека ѝ треба време, но ми беше болно што комуникацијата со мене не ѝ значеше доволно за да прозбори?
Помислив дека не ме сака, и дека нема да се чувствува удобно во истиот дом со нас. Не сакав да ѝ наштетам ниту на себе, ниту на девојчето. Еден ден отидов повторно во домот, но овој пат за да се збогувам. Кога стигнав кај Ленор ѝ реков: „Па, душичке, ова е нашата последна средба. Знаеш дека те замолив да ме викаш мама. Бев многу нежна. Прости ми. Веројатно нема повторно да се видиме… засега.“
Само што се свртев – таа проговори: „Мамо, те молам не ме оставај. Ќе зборувам, само не ме оставај тука.“
Паднав на колена и го прегрнав моето дете со солзи во очите. Се испостави дека нејзината пријателка Тенечка била вратена назад во градинка затоа што правела неред ноќе. Олeна верувала дека ако седи тивко и не прави врева, ќе ја сакаат и ќе ја земат побрзо дома. „Што зборуваш така? Ќе бидеме повторно заедно, добро? Ти ветувам“, плачев во солзи, гушејќи ја.
