Живеам во Италија веќе пет години и воопшто не размислувам да се вратам во татковината, бидејќи таму немам кај кого да одам. Откако ми почина сопругот, останав со две деца: син од 16 и ќерка од 14 години.
Работев како медицинска сестра во локалниот здравствен дом и примав надомест за децата, но немав доволно пари за основните потреби, бидејќи децата растеа и бараа сè повеќе трошоци. Ги оставив децата кај мајка ми и заминав на работа во Италија. Им испраќав пари секој месец…
Им ја плаќав школарината и ги издржував додека беа на факултет, и синот и ќерката. Јас ги платив и свадбите на синот и на ќерката.
Синот реши да ја доврши куќата на неговите родители, која започна да ја гради мојот сопруг, и јас ја финансирав таа градба…
Потоа четири години штедев за да ѝ помогнам на ќерката да купи стан, бидејќи таа сакаше да има свој… Синот ми вети дека ќе ја реновира и обнови нашата стара куќа каде што живеевме заедно. Јас го финансирав и тој проект. На крај, кога ќе се вратев, требаше да имам свое место за живеење… Така поминаа пет години од мојот живот.
Кога почина мајка ми, се вратив дома со надеж дека ќе останам во нашата куќа, но многу се разочарав.
Излегов во дворот и видов убава куќа, но само од улицата, бидејќи снаата не ми дозволи да влезам низ портата. Куќата на синот ми беше голема и убава, но мојата колиба беше запуштена и никој не ја реновираше. Снаата излезе во дворот, не ме повика внатре, и ми рече дека синот ми не е дома. Можете да замислите како се чувствував — јас бев изоставена, не ми дозволија ниту да влезам во куќата која се изгради со моите пари!
Отидов кај ќерката, ме нахрани, ги прифати подароците што ги донесов, но не ми понуди ниту бања, ниту кревет за да преспијам. Рече дека е тесно, децата спијат во една соба, таа и маж ѝ во другата, и додаде дека не сум им дала доволно пари за да купат стан со три спални соби.
Сестра ми го зема домот на мајка ми, велејќи дека таа се грижела за мајка ни, додека јас заработував пари за моите деца. А секоја година одат на одмор во Египет или Турција, а не ѝ носат ни парче леб на баба ми. Преспав кај една сосетка, и следниот ден се вратив назад во Италија.
Поминаа пет години. Ќерка ми дојде во Италија летото, мислејќи дека ќе ѝ дадам пари, но ѝ дадов само 200 евра и ѝ реков дека „кутијата е затворена“. Сега штедам за мојата старост, затоа што знам дека немам на кого да се потпрам.
