– Мамо, клучевите ти беа во ходникот, ќе ги ставам во чантата. – Неколку минути имаше тишина, а потоа, како гром од ведро небо:
– Како можеш да си го замислиш тоа? Мамо, имаш четириесет години!
Требаше да размислиш за детето пред тоа. Сите ќе ми се смеат. Ако не направиш нешто, ќе ја напуштам куќата, само да знаеш. – Солзите ми течеа по лицето.
– Ќе го направам тоа – рече мојата 15-годишна Јулија, – само да знаеш, ќе си заминам и нема да ме најдеш.
Ако татко ми и бабите не ме прифатат, ќе одам каде и да е. Свесна ли си што правиш? Срамота е тоа! А уште ќе ме натераш да перам пелени и да туркам количка. – Ќерка ми посочи со прст кон мојот стомак. Одеднаш ми се заврте во глава. Имам 40 години.
Јулија е мојата ќерка од првиот брак. Тој се распадна неколку години по нејзиното раѓање. Се вратив со бебето кај родителите мои. Не, поранешниот сопруг се дистанцираше од воспитувањето и издршката на ќерката: се гледаше со неа, ја носеше во кино, ѝ даваше подароци.
Не ме повика кај него – таму веќе имаше богата нова сопруга, нејзин луксузен стан, богато семејство, и не го чекаа моето девојче.
– Ќе биде ли чичко Иван мојот татко? – праша петгодишната Јулија. – Како тетка Мирослава, жената на тато, која ми е “резервна” мајка? Што да ѝ кажам?
Нема да ти биде татко, Јулија веќе има татко, но ќе ти биде добар пријател и заштитник. И тој нема ништо против што Јулија е тука, за разлика од тетка Мирослава.
– О, ќерко – рече тогаш мајка ми, – сакам Јулија да не се чувствува помалку вредна. Оди кај него. Сигурна ли си дека Иван нема да ѝ наштети на внуката?
– Тој е скромен, добар – рече таа, – среќен е, ја сака Јулија како своја. Ако нешто се случи, Иван прв притрчува. Тој го симна свекорот ми од четвртиот кат кога му беше скршената ногата, а лифтот не работеше, и требаше итно да се оди – маж ми имаше забоболка.
– Добар човек – се согласи татко ми, – вистинскиот.
Јулија беше многу блиска со Иван сите 10 години од нашиот брак, го викаше “тато”, му се жалење на него за мене, за наставниците што ѝ ги спуштаа оценките. Секогаш правеа нешто заедно…
– Зошто не родиш? – ме праша мајка ми три години по вториот брак, директно, остро, очигледно одамна размислувала за тоа:
– Иван е прекрасен маж, а Јулија многу би сакала да има братче или сестриче. Лекарите само ги кренаа рамениците, времето минуваше.
– Не се грижи – ми рече сопругот кога повторно стануваше јасно дека штркот нема да дојде, – ја имаме Јулија. Не се грижи.
И не стануваше збор дека Иван сакаше свое дете – јас бев таа што сакаше да роди. Со љубовен татко, во мирно и исполнето семејство.
– Иван: „Пред два месеца останав без зборови, замисли? Тестот беше позитивен! Сопругот ми се расплака како дете, а ништо што имам 40, а тој е 3 години постар.
Така и се случи – престанавме да чекаме и чудото се случи.
– Предоцна е – воздивна мајка ми – но нема ништо страшно. Денес и првородени деца се раѓаат подоцна. Многу сум среќна. Јулија ќе си замине од дома за неколку години и нема да останеш сама со Иван.
Среќен ли е тој? Секако дека е! Не ѝ кажувај уште на Јулија, нека помине првото тримесечје. Нема врска… ќе ми кажеш подоцна.
– Мамо! – викна ќерка ми од вратата – клучевите ти паднаа од чантата? Ги вратив назад. – И следниот момент, бледа и со округлени очи, се појави на вратата од кујната каде со сопругот белевме компири.
Ќерка ми ја држеше мојата картичка – онаа од чантата… И тогаш излетаа тие зборови. Истерика, солзи. Главата ми се вртеше. Го видов лицето на сопругот како побледува, рамениците му се спуштија…
– Можеби треба да поразговараме со неа? – Мајка ми беше вознемирена:
– Е, таа е тинејџерка, се бунтува, љубоморна е… Можеби ќе сфати со време.
– Требаше да ја казниш – промрмори татко ми – а не веднаш да ѝ простиш.
– Не знам – ми се јави поранешниот сопруг еден час подоцна, Јулија му се пожали – тоа е твоја женска работа. Јас не знам. Но треба да родиш, зошто да ја слушаш?
Бившата ми свекрва ми рече јасно и остро по телефон:
– Не размислувај за тоа, не се сложувај со едно глупаво девојче! Таа не се спротивстави кога Мирослава ја роди нејзината сестра. Да, ќе ја прифатам ако дојде, нема да ја избркам. Но бев изненадена од жената од која најмалку очекував поддршка.
– Здраво – гласот од другата страна на телефонот ми беше непознат – јас сум Мирослава. Сакав да ви кажам… дозволете му на Јулија да остане кај нас. Тука ќе се смири и ќе сфати дека да имаш сестра или брат не е ништо страшно. А вие дефинитивно треба да го задржите детето.
Ќерка? Таа отиде кај татко ѝ и ја затвори вратата со тресок.
– Сè ќе биде во ред, таа ќе се смири. Ги сакам. Сите. Целото мое големо семејство: ќерка ми, Иван, мајка ми и татко ми, несериозниот ми бивши сопруг, строга му мајка и дури арогантната, непозната Мирослава, како што мислев, и моето неродено бебе, за кое сите тие гласаа.
