И јас и Стас доаѓаме од семејства од средната класа. Се запознав со него додека сè уште работев како маникирка во спа центар. Мојот сопруг имаше прочуен „претприемнички дух“. Отворивме сопствен бизнис во сферата на услугите. Работевме напорно и упорно. Зедовме кредити за да го развиеме бизнисот.
Понекогаш изгледаше како бизнисот да ни пропаѓа. Но… работата почна да носи плодови и нашиот живот се промени на подобро. Стас има сестра, Тома. Таа има дваесет години, но во развојот застана на 16. Единственото што го прави е да сонува за „принц на бел коњ“.
Родителите на Стас нè замолија да ѝ помогнеме на нивната ќерка, па ја вработивме како администраторка во канцеларијата. Но таа не можеше да се справи ни со наједноставните задачи. „Работам за дваесет илјади, а треба да добивам трипати повеќе“, рече кога даде отказ. Слободна беше да си замине. Не ја спречивме.
Со таа плата, местото брзо ќе се пополнеше… Таа даде отказ, но продолжи да живее кај нас. Еден ден Тома се врати дома и ни ги покажа клучевите од автомобил. „Од каде?“ Стас беше изненаден. „Само треба да ви ги вратам парите. Еве ги документите“ – ни го подаде договорот за заем. „Но сè овде е на ваше име“, – сопругот зачудено ги погледна документите. „Кој ја отвори кредитната линија за тебе? Како ќе ја отплатиш?“
– Во близина отворија нова канцеларија. Се вика ‘Кредит за сите’. Како и да е, немам пари, па ти плаќај… Стас ја фати сестра му за јаката, ми кимна: „Ајде да одиме кај моите родители“ и ја извлече сестра му надвор, иако се бореше. До нашето возило. Семејниот совет донесе следниве одлуки:
Прво, да се врати автомобилот на Тома во автосалон (направено, плативме пенали); Второ, да се затвори кредитот на Тома во „Кредит за сите“ (затворен, пак со пенали); Трето, Тома се враќа на работа во нашата канцеларија и работи под строг надзор на родителите. Две недели подоцна, сопругот и јас ѝ подаривме на Тома нов iPhone за кој сонуваше.
