И јас и Стас потекнуваме од семејства од средната класа. Се запознав со него кога работев како маникирка во еден спа-центар. Мојот сопруг ја имаше онаа позната „претприемачка жилка“. Започнавме сопствен бизнис во областа на услугите. Работевме многу напорно и вложувавме сè од себе. Земавме кредити за да го развиеме нашиот бизнис.
Понекогаш изгледаше дека бизнисот ќе пропадне. Но… работата почна да дава резултати и нашиот живот се промени на подобро. Стас има сестра – Тома. Таа има дваесет години, но по умствен развој застана на ниво од 16-годишно дете. Единственото нешто што ја интересираше беше да сонува за „принц на бел коњ“.
Родителите на Стас не’ замолија да ѝ помогнеме на ќерка им, па ја вработивме како администраторка во канцеларијата. Но, таа не можеше да се снајде дури ни со наједноставните задачи.
„Работам за дваесет илјади, а треба да земам трипати повеќе!“ – рече кога даде отказ. Слободна беше да си замине. Не ѝ го оневозможивме тоа.
Со таа плата, позицијата наскоро ќе се пополнеше… Таа даде отказ, но продолжи да живее кај нас. Еден ден Тома се врати дома и ни ги покажа клучевите од автомобил.
„Од каде?“ – праша Стас изненадено.
„Ќе ви ги вратам парите. Еве ги документите“ – ни подаде договор за заем.
„Но сè тука е на ваше име?“ – зачудено рече Стас, гледајќи ги документите.
„Кој ти ја одобрил кредитната линија? Како ќе го отплатиш?“
„Во близина отворија нова канцеларија – се вика ‘Кредит за сите’. Како и да е, јас немам пари, па ќе плаќате вие…“
Стас ја фати сестра си за јаката, ми кимна:
„Ајде да одиме кај моите родители,“ и ја извлече сестра си надвор – до нашето возило.
На семејниот состанок беа донесени следниве одлуки:
-
Да го вратиме автомобилот на Тома во автосалонот (завршено, плативме пенали);
-
Да го поништиме кредитот на Тома во „Кредит за сите“ (исто така завршено, повторно со пенали);
-
Тома да се врати на работа во нашата канцеларија и да работи под строг надзор на родителите.
Две недели подоцна, јас и сопругот ѝ подаривме на Тома нов iPhone – нешто што одамна го посакуваше.
