– Вања, мајка ти е тука! Брзо, трчај!
Децата се собраа околу Вања и со подмев му гледаа во очи. Тој беше пристигнат во сиропиталиште број 3 само пред неколку месеци, но веќе имаше непријатели кои не само што не го поднесуваа, туку и му правеа злобни работи. А што можеше да очекува момчето, кога уште при првото пристигнување со потсмев ги погледна другите деца и рече:
„Вие сте од сиропиталиште, а мојата мајка ќе дојде по мене наскоро, разбирате? Јас не сум сирак, за разлика од вас – јас имам мајка.“
Не обрнуваше внимание на навредите и постојано повторуваше дека мајка му ќе дојде и дека ќе замине засекогаш од таму. Оваа изјава беше како црвено платно за биковите – децата се договорија постојано да му велат дека мајка му доаѓа. Им беше забавно да го гледаат како трча со сите сили кон прозорецот, па како стои таму и гледа, надевајќи се дека таа ќе се појави и ќе му мавне.
Но мајка му не доаѓаше, а зад него се слушаше злобен потсмев. Во тие моменти, Вања силно го стискаше своето меко кученце – играчка, кое го потсетуваше на домот. Често ноќе сонуваше за мајка си – не онаа каква што стана по смртта на татко му, подуена од алкохол, туку млада и убава.
„Мили, ќе останеш во сиропиталиштето некое време додека се лекувам“, му рече таа кога го остави таму, „таму ќе ти биде подобро отколку дома – ќе имаш пријатели и нови играчки.“
„А кога ќе оздравам, веднаш ќе дојдам по тебе.“
Но времето минуваше, а мајка му не се враќаше. Вработените во сиропиталиштето нервозно му одмафнуваа на Вања кога бараше да и се јават на мајка му и му велеа:
„Заборави ја. Таа не те сака веќе.“
Помина една, па две, три, четири години. Сето тоа време Вања внимателно ја чувал малата фотографија од мајка си, на која таа му велела:
„Јас ќе дојдам по тебе, синко.“
Со секоја година, надежта дека мајка му ќе се врати стануваше се помала.
„Вања, мајка ти е тука да те види.“
Момчето со недоверба ја погледна воспитувачката, прашувајќи се како една возрасна жена може толку сурово да се шегува. Веќе одамна не реагираше на шегите на другите деца, па тие и престанаа да го задеваат. Можеби… можеби овојпат беше вистина?
Момчето полека тргна по воспитувачката. Повеќе и не му беше важно кој го бара. Сè што се случуваше му изгледаше празно и бесмислено. Влезе во ходникот и виде жена што стоеше таму.
„Вања, ова е твојата мајка“, рече љубезно воспитувачката, „оваа жена сака да те посвои, но бидејќи веќе си постар, таа можеби…“
Вања ја погледна непознатата жена со продорен поглед. Жената се насмевна уморно. Тоа значи ли дека конечно ќе има мајка? А што е со неговата вистинска мајка, кога таа е жива и здрава?
Воспитувачката не издржа под љубопитниот поглед на момчето. Неочекувано, тој малиот Вања се претвори во зрел, разбирачки и сериозен човек.
Многу би сакала да напишам дека подоцна мајката на Вања се покајала, престанала да пие и си го вратила синот. Но тоа би било лага.
Сакам искрено да ви кажам нешто што посакувам секое дете од сиропиталиште еден ден да го слушне:
„Побрзај, мајка ти дојде по тебе.“
