Влегов внимателно во куќата. Малку задоцнив, па помислив дека мајка ми ќе ме кара. Надвор беше студено, паѓаше густ снег. Си игравме и не забележавме кога падна ноќта. Не сакав мајка ми да ме казни. Си ги соблеков чевлите и веднаш ги ставив ракавиците на радијаторот.
Но дома немаше никој. Еден час подоцна го слушнав звукот од вратата и помислив дека мајка ми се враќа од работа. Обично во тоа време беше веќе дома, иако понекогаш доаѓаше малку подоцна. Одеднаш ја здогледав баба ми по мајчина линија. Влезе во кујната со торбите, седна на столот и почна да плаче.
Се испостави дека мајка ми се разболела, повикале брза помош и ја однеле во болница. Баба ми рече дека ќе треба да живее со мене додека мајка ми не оздрави. Тоа веќе беше многу сериозно… Таа не се разбираше баш најдобро со мајка ми, а и мене не ме сакаше многу. Баба ми воздивнуваше цело време.
Ја прашав кога мајка ми ќе се врати, а таа ме погледна со тажно лице и почна да ги брише солзите. Зготви вечера и вечеравме заедно. Никогаш не ја имав видено толку грижлива. Секој ден подготвуваше нови вкусни јадења. Ми раскажуваше за својот живот, за селото, за соседите и за дедо ми кој живеел таму.
Сите нејзини приказни беа неверојатни и вистинити. Еднаш отидовме во болница да ја видиме мајка ми. Прво влезе баба ми, а потоа и мене ме пуштија. Мајка ми лежеше на бели чаршафи и беше многу бледа. Не можев да ги задржам солзите и почнав да плачам. Мајка ми ме погали по главата и почна да ме утешува. Ми рече дека наскоро ќе се врати дома, дека закрепнува. Бев сигурна дека сè ќе биде во ред штом мајка ми се врати.
По тој настан сфатив едноставна работа: мајка ми е највредниот човек на светот и никој никогаш нема да ја замени. Освен тоа, не сакав да се разделам ни со баба ми. Порано не знаев дека е толку добра, мила и грижлива личност. Најверојатно сега односите меѓу мајка ми и баба ми ќе се подобрат и ќе вечераваме почесто сите заедно како семејство.