Неодамна ми се јави синот ми. Ми рече: „Погрижи се за внуците една недела, со жена ми одиме на одмор на море. Одиме без децата.“ Па му потсетив на сè. Од денот кога реши да се ожени на 20-годишна возраст, пред да заврши факултет.
Тоа е денот кога стана независен човек. Ништо не му должам. Тој сакаше да има семејство и деца – нека се грижи сам за нив. Можев да му го дадам станот сама, но татко ми почина. Ми беше тешко да живеам само од пензија. Затоа го изнајмив станот.
Покрај тоа, тој е возрасен, скоро 30 години. Неговите деца се уште мали – најголемото има три години, а најмалото година и пол. Дали тој има поим како би можела да седам со нив? Веќе не сум млада, а татко ми одамна не е меѓу нас. Неговите деца се како метеори – успеваат секаде да стигнат.
Невозможно е да се стигне со нив. Грбот не ми дозволува да стојам покрај нив цело време. А ако се сетите, по венчавката, години наназад имаа помош од сватовите. Тие им обезбедија стан, кола за синот ми, му најдоа работа. Сега им помагаат и со внуците.
Јас немам ништо со тоа – нека одат кај нив. И порано беа кај нив, нека се мачат и сега. Нека одат на викендица со нив, нека трчаат околу децата. Мојот пријател ме осуди, ми рече дека не постапувам правилно. Ете каква сум со нив сега, а како ќе мирисаат на мојата старост.
Велат дека на старост моите постапки сигурно ќе ми се вратат. Дека никој нема да ми подаде чаша вода.
Толку сум стара, што не гледам никого околу себе – само кога нешто им треба, се јавуваат. А јас верувам дека почитта кон родителите не смее да исчезне со возраста. На крајот на краиштата, јас сум таа што му дала живот, што го одгледала. А потоа го пуштив да порасне и стане самостоен. Ако не ви се допаѓаат моите методи на воспитување – не ми зборувајте. Живејте со вашите мачовци.
