Пред 22 години се преселив во Италија, оставувајќи зад себе финансиски тешкотии и разурен брак во Украина. Мотивираноста ми беше мојата мала ќерка Јулија.
Првоначално ја оставив кај нејзината мајка, додека сама се трудех да ги надминам тешките услови за живот во Италија. Прекасно поминував ноќи во паркови и на станици, исполнета со надеж да ѝ обезбедам подобар живот на Јулија.
По четири тешки години, со помош на еден добар Италијанец, ја доведов Јулија во Италија. Таа се развива добро, оди на училиште, а потоа и на факултет.
Решена да не ѝ дозволам на ќерка ми да се соочи со истите тешкотии со кои се соочував јас, бев среќна кога таа се омажи за Германец и се населила во Германија. И јас најдов љубов во Италија, со Роберто. Но, по неговата скорошна смрт, неговите деца ме принудија да си заминам. За мое ужасување, ќерка ми ладнокрвно ми предложи да се вратам во Украина ако не сакам повеќе да работам во Италија.
Нејзината безчувственост ме повреди длабоко, со оглед на жртвите што ги направив за неа. Не сакам да се вратам во Украина, мајка ми ја нема, а старите куќа стана ненаселена.
Разочарана од неблагодарноста на ќерка ми, сега не знам што да правам понатаму…
