Малку пред свадбата, сопругата ми Ирина доби многу добра понуда за работа, но во друг град. Размислувавме извесно време и бидејќи платата беше навистина висока, решивме да се преселиме. Свекрвата, која одамна живееше во овој град, не прими во својот дом, заедно со малата ќерка.
Секако, не ми беше многу пријатно да живеам во туѓа куќа, но заради сопругата решив да го издржам. Многу брзо, меѓутоа, работата на Ирина не успеа и за мое среќа се вративме во мојот роден град. Во суштина, живеев со свекрвата околу еден месец и тоа беше доволно: свекрвата беше многу строга жена.
Таа ги планираше сите работи по минути, а во куќата имаше правила: никакви ѕвонење тенџериња, никакво качување во фрижидерот, штедење на речиси се. Нашата куќа е единственото нешто што ми останало од родителите. И покрај тоа што е мала, таа е многу подобра од куќата на свекрвата.
Како и да е, се населиивме, почнавме да живееме за себе, мирно, и не очекувавме изненадување. Една неделна утро, некој почука на вратата. Свекрвата стоеше на прагот со ќерка си и со куфери. Таа ги фрли сите работи во ходникот и изјави: “Од сега па натаму ќе живееме тука.”
Скоро се покажа дека свекрвата и ќерка ѝ живеат во апартман под наем. А јас не знаев за тоа. И кога станарот го зголемил наемот за петстотини, свекрвата решила дека тоа е неподнослива сума за неа и ја напуштила куќата.
Се разбира, ги поканивме во куќата, но вечерта, кога ја ставивме ќерка ни да спие, седнавме на маса и почнавме да размислуваме што да правиме. Предложив да платам дел од сумата што беше додадена, бидејќи тоа ми гарантираше мирен живот. Но, свекрвата имаше свој начин на размислување: “Многу ми се допаѓа тука. Нема соседи, нема бучава, има многу простор, а воздухот е свеж. Ние ќе останеме тука, а ти можеш да се иселиш во апартман.” Што значи тоа? Дали потполно полудела? Сакам да кажам, дали треба да ѝ давам цела куќа и да одам да се сместам во една соба, и да плаќам наем? Се разбира, не се согласувам. Но немам појма како да ја извадам.
