– „Татко, после два дена треба да напишеме есеи по украински за работата на еден од нашите родители. Јас ќе пишувам за тебе, затоа што ти си учител. А што ќе кажеш за мама? Таа цел ден оди со количката и продава билети. Дали тоа е работа?“ Оксанa не ја чу што се случи понатаму.
Таа тивко ја пушти рачката на вратата и отиде во својата соба. Не можеше да разбере што токму слушнала. Толку многу се трудеше за нив, за семејството што го сакаше над се. Светлата во нејзината соба секогаш се палеа многу пред да се „разбуди“ градот. Секое утро таа подготвуваше појадок за сопругот и ќерката. Додека тие сè уште спиеја, таа се облекуваше и заминуваше на работа. А потоа целиот ден го поминуваше во тролејбусот, слушајќи нечисти, клетви од пијани и невоспитани патници. Навечер дома наоѓаше планина од неизмиени чинии и валкани алишта.
И така секој ден, таа се врти како веверица во тркало. Прави се што може за нив, најдрагите и најважните луѓе. И тогаш ќерката од четврто одделение вели дека нејзината мајка не прави ништо на работа. Оксанa беше повредена до степен да плаче и да вика. Таа легна и не вечера. Не можеше да ги избаци од глава зборовите на својата ќерка.
Не ја обвинуваше Софија, се обвинуваше себе. На крајот на краиштата, Оксанa сепак има диплома по педагогика и работи како кондуктерка во тролејбус. Можеби погрешила што му го одбила на сопругот учителското место во образовниот оддел. Мислела дека така ќе биде подобро. Бидејќи во тоа време Софија беше речиси на три години, Оксанa ја продолжила својата мајчинска оставка за да се грижи за својата ќерка, додека не наполни шест години. Затоа ѝ понудиле работа како кондуктерка на воз, додека бараат нешто во нејзината струка.
Мислела дека по еден или два месеца ќе замине во училиште да учи ученици. Но, веќе четири години не може да излезе од овој порочен круг. Но, зошто Оксанa е толку огорчена во своето срце? На утрото таа со изненадување ја виде својата ќерка и сопругот како спијат на прагот. Оксанa се правеше дека не слушнала и не знае ништо за вчерашниот непријатен разговор, и праша: „Зошто станавте толку рано, сè уште е рано за училиште?“ „Денес нема да оди на училиште“, рече нејзиниот татко.
– „Софија доаѓа со тебе на работа, затоа што треба да напише есеј за твојата професија.“ Оксанa беше дирната од постапката на својот сопруг. Таа претпостави дека вчерашниот разговор со ќерката не завршил со тоа што го чу, туку дека бил долг и тежок. Целиот ден Софија внимателно ја набљудуваше мајката и ѝ помагаше да им дели билети на патниците. Се врати дома уморна, но ѝ помогна на мајката да го подготви вечерата и по што ги изми чиниите, веднаш се фати за пишување на есеј по украински. Наставничката го призна есејот на Софија, особено неговиот крај, како најдобар меѓу сите останати. Таа го прочита следниов дел:
„Мајка ми работи напорно. Додека ние со татко ми сè уште гледаме цветни соништа, таа подготвува појадок за нас и брза да оди на работа. Мислев дека работата на мајка ми е здодевна и досадна, додека не го поминав целиот работен ден со неа. Не разбирам само едно: од каде мајка ми наоѓа толку сили и енергија, и покрај секојдневната умор? Очигледно, тајната е во безусловната и искрена љубов на мајка ми, која не бара ништо за возврат. Ја сакам мајка ми толку многу, затоа што да бидеш добра мајка е најдостоинствената професија!“
