Како секоја добра мајка, сакав ќерка ми да биде среќна, да има добар брак и, секако, искрена љубов, бидејќи таа е од суштинско значење. Мојот личен живот воопшто не се случи – се разведе со таткото на ќерка ми кога таа беше само на пет години.
Потоа се омажив повторно, имам два сина – близнаци, но животот со вториот сопруг не се одвиваше многу добро, или се разделувавме или се собиравме повторно кога ќе ја собереше главата. Толку сум уморна од него. А сите живееме во двособен стан, во тесни услови, со многу малку простор.
Ќерка ми израсна како вистинска убавица, знаев дека ќе си најде принц. Ова не е добра поговорка: „Не се раѓај убав, раѓај се среќен“; пред се, едно девојче треба да има добар изглед и тогаш ќе биде среќно, без разлика како се чувствуваш за тоа, но тоа е точно. Еден момче почна да се грижи за мојата Јулија: беше убав и од богато семејство. Неговиот татко е учен, предавал на престижен универзитет, а сега е бизнисмен. Семјството на зетот има куќа на село, раскошна:
висока, светла, со озеленување во дворот, беседка, љулка, базен. Има дури и пекарна, иако во куќата има џакузи, туш и две WC. Никогаш не сум била во таква куќа, а моите пријатели и роднини немаат ништо слично, така што немаше каде да ја видам. Сватовката не беше многу задоволна што син ѝ го избра моето девојче: рече дека Јулија немала високо образование, учела само за готвачка, семејството ѝ не било толку богато како нивното, и воопшто нашето семејство не било на нивото на нивното. Како што му рече на синот: „Да, вереницата ти е убава, но што од тоа? Тоа ли е единственото нешто?“.
Меѓу другото, ќерка ми е многу добар човек – таа е добра и скромна. Тоа исто така е важно за една жена, иако не се гледа со очите, но се чувствува многу силно. Како и да е, зет ми инсистираше на свадба, двојката подаде барање во службата за регистрација и имавме свадба. Од моја страна, им дадов на двојката само 3000 гривни, немав повеќе, но свекрвата инвестираше во ресторан и го одржа вториот ден од славата во својот дом.
Тогаш, на вториот ден од свадбата, ја видов оваа куќа: на првиот кат има огромна кујна, бања, ходник, гардероба и широк дневен простор, прилежен на спалната соба на родителите ми. На вториот кат има ходник, бања и две големи одделни соби: за зетот и помалиот брат.
А надвор има широка тераса. Бев сигурна дека собата на зетот ќе биде за младите. Но многу грешев, никој дури и не размисли за тоа: сè станало јасно на третиот ден од свадбата, во недела, кога се собра тесен круг од роднини на младоженците. Се покажа дека тука нема место за младоженците, тие не се добредојдени и никој не сака дури да размислува да живее тука. Таткото решил да ја претвори собата на својот венчан син во свој канцелариски простор!
Можеш ли да си претставиш да ги избркаш децата поради канцеларија? Никогаш не би можел ни да размислувам за нешто слично. Откако го слушнав сето тоа, реков: „Каде ќе живеат нашите деца сега? Толку ми е жал, бидејќи немам каде да ги одведам: двособен стан со близнаци“. Дури и не спомнав за сопругот, тој не беше на свадбата – една недела го нема дома и не знам дали ќе се собереме повторно или не. Но сепак – двособниот стан е премал за да живеат две семејства, а во куќата на свекорот има многу простор.
Но мојата сватовица еднаш рече така сериозно и решително: „Напуштив ги моите родители на 18-годишна возраст, за да започнам свој живот, учев, работев, постигнав сè сама, никогаш не сум се потпирала на никого. А мојот син – ако се ожени, нека сам го преброди сите тешкотии, нека започне да го гради семејниот живот од нула. А другото ќе го пуштам на слобода кога ќе се ожени! Децата треба самите да заработуваат за животот“. И свекорот му рече нешто на сопругот, велејќи дека тоа е вистина, дека не е добро да има две домаќинки во куќата, бидејќи тоа не е добро. Ете како изгледаат богатите луѓе.
Така што тие ги поштедиле своите љубовници во куќата, тоа е се. Но ова е нивно сопствено дете. Гледам на младоженците – двајцата молчат, гледаат надолу. Ја реков на сватовите: „Не се срамете од себе, вие не сте сиромашни, живеете добро, во благосостојба. Децата сега немаат ништо, нека започнат да стојат на нозе, нека поживеат некое време кај вас и нека најдат стан на кредит, нека си одат, нека сите им помогнеме!“ Ќерка ми ме погледна и ми рече: „Затвори уста!“
Но не сакав да молчам и започнав расправа. Сватвата се налути, излезе од терасата и отиде во својата соба, а сватвата продолжи да зборува нешто за независност и зрелост. Во резултат на тоа, ќерка ми ми викна такси и си заминав. Како што се очекуваше, во рок од една недела младите си ги спакуваа работите и најдоа стан, кој го изнајмија со свои пари. Свекрвите, кои се толку богати, не им помагаат на никаков начин: зетот работи, а и Јулија сега работи во една менза, тие ги плаќаат сметките, наемот и сакаат да земат заем за автомобил. Тешко им е, а јас воопшто не можам да им помогнам на младите.
Никогаш не сум ги сакала таквите богати луѓе, воопшто немам желба да комуницирам со нив. Не така го замислував животот на ќерка ми. Зет ми е добар, да, но сега живее во сиромаштија, а ќерка ми е со него. Како може луѓето да бидат толку алчни со толку многу пари? Како е тоа можно? Што можам да направам за да го променам животот на ќерка ми и зет ми кон подобро?
