Во нашето семејство од генерација на генерација е така: ако сите седнеме за маса за ручек или вечера, ставањаме на маса борш или супа во една голема чинија и лажиците на секого, кој што сака, толку и јаде.
За да не капе на маса, додека ја носиш лажицата до устата, ставаш парче леб под неа. Исто така, ако е задушена или пржена компир, на пример, ставаме во тава, делиме на сите со вилушки. Што има лошо во тоа, не разбирам. Во семејството сите сме свои. Но, нашата снаа тоа веднаш не и се допадна, започна да ставља на нашиот син и на себе одделни чинии.
Јас ѝ дадов забелешка, велам, кај нас е поинаку и, кога е во куќата, треба да ги почитува нашите правила и традиции. И постепено престана да седи со нас на маса, нешто прави во тој час кога сите јадеме, или прави како да е зафатена, зборува дека работи (работата и е некоја далечинска, преку компјутер, работи седејќи во нејзината соба). Потоа излегува, готви нешто за себе и јаде тајно, кога никој не е дома. Веќе гледам на тоа низ прсти, бидејќи сепак е жена на нашиот син. Но, ова нејзино однесување многу ми смета. А уште размислувам: како ќе биде кога ќе им се роди дете? Ќе ја научи ли и малечката да не јаде од еден посуд со нас?
