Пред една недела ја земав ќерка ми од баба ѝ, каде што беше на гости. Обично Елена секогаш се враќа од куќата на баба си среќна и весела, ми раскажува што правеле и какви пити пекле.
Но овој пат Елена плачеше. Прво помислив дека можеби паднала или се случило нешто друго. Но на детето не му беше ниту една рана. Тогаш почнав да ѝ поставувам прашања на Елена, но таа плачеше и не можеше да се смири. Не можев да разберам што се случило таа вечер.
Кога се вративме дома, Елена веднаш заспа. Следното утро ќерка ми се смири и ми кажа дека баба ѝ ја нарекла крадлива и почнала да ја псуе. Елена тврдеше дека никогаш не е земала ништо од баба си без дозвола.
Јас и верував на моето дете, затоа што Елена никогаш не би повредила мува, а камоли да украде. Итно се јавив на мајка ми: „Дали си среќна? Ти го одгледа малолетниот криминалец!“ – Мамо, што зборуваш? Можеш ли да ми објасниш што се случило?“ – „Што се срамуваше да каже таа крадлива?“
-„Престани да го нарекуваш моето дете така, што се случило таму?“ – „Ја земав парите од картата намерно, ги ставив во мојот паричник, сакав да одам на пазар утре. И гледам, а таму нема пари.“ – „Значи можеби некој ти ги украл или ги ставила на друго место.“
-„Не ја брани оваа крадлива, нема никакво оправдување!“ Неколку дена подоцна мајка ми ми се јави и рече дека ги нашла парите во друга чанта. Просто заборавила со која чанта отишла во банката. Ѧи реков дека треба да се извини на својата внучка, бидејќи детето не е виновно и преживеало огромен стрес. Но мајка ми не брзаше да се извини. Не го очекував ова од неа и нашите односи драстично се охладија.
