Анна има три апартмани: две двојки и едно еднособно. Сите се наследени. Сите три ги дава под наем. Самата девојка живее со бабата во пространа куќа на половина час патување од центарот на градот. На работа, која е многу добро платена, оди со својата кола.
— Никогаш не кажувај веднаш дека си невеста со голем приданок. Едни ќе ти завидуваат, други ќе сакаат да те искористат за парите. – Вековно ја учеше бабата. И Анна ја следеше советот на бабата… — За да нема нога од ова село во мојата куќа! – викаше Галина Петривна на својот син во кујната.
Анна, седечи во дневната соба на трокреветниот апартман, сè совршено слушаше. — Ако не, ти ќе одиш да живееш со неа во село! — Мамо, престани. Таа не нè слуша, — промрмори Рома. — Па нека слуша. Се надевам дека ќе има доволно разум да најде решение! Разговорот се загаси.
Анна чекаше неколку минути, се надеваше дека Рома ќе замине со неа. Но момчето, кое утрово ѝ ветуваше љубов и тврдеа дека ќе ја земе месечината од небото, не дојде. Тој претпочита да биде послушен син. „Слободен — слободен“, помисли Анна, тргнувајќи од нивниот апартман. Се разбира, девојката беше вознемирена.
Таа го сакаше Рома (или мислеше дека го сака?). „Што ако тој знаеше за мојот приданок? Веројатно ќе ми беше појасно. Но, и така ќе ме изневереше следниот пат. Сè што е добро, на крај добро завршува. Бабата беше во право. Ох, каква беше во право!“ Но, како и да се утешуваше, Анна не можеше да ја смири болката во душата од повредата…
Поминаа три години. Во овој период Анна го сретна Стас, се вљуби во него и се омажи. И ете дојде денот кога таа со синчето излегуваше од породилниот дом. Стас ја чекаше со своите родители. По што ѝ го предаде синчето таткото, Анна забележа дека таму стојат Рома и неговата мајка.
— Ако го земеш детето од породилниот дом, ќе ве избркам надвор! Ќе го живее ова дете од ова животно во мојата куќа! – викаше Галина Петривна. — Мамо, ама што му е крив мојот син? Понекогаш „ова животно“ ти ми го избра за жена! „Добра девојка! Од добра фамилија!“ Се сеќаваш колку ја фалеше? Значи и ти си одговорна за тоа што таа одби да го има детето! Мојот син нема врска со тоа? … „Време е да му кажам на Стас за моите апартмани“, помисли Анна на патот кон дома.
