Сега имам 31. Кога имав 23, се врзав со брак. За години на заеднички живот, со сопругот имавме 2 деца – син и ќерка. И ете, по 8 години брак, одеднаш почнав да сватам дека децата не ми носат никаква среќа. Како да имавме сè за полно блаженство: силно и среќно семејство, сопствен дом, нова кола. Но, веќе не сакам да ги воспитувам децата. И постојано нешто да им правам, исто така не сакам. Повеќе од тоа,
јас почнав да го мразам сопругот. Зашто, токму тој ме направи домаќинка. Неколку години наназад имав одлична идеја за бизнис. Само што сопругот ја присвои таа идеја, отвори бизнис – и тој порасна. И сега јас сум принудена да седам дома, да правам она што треба да правам, да ги задоволувам сопругот и децата, да заборавам на одмор и уживање во животот. Сопругот не ми дава пари, купува само она што тој смета дека е неопходно. Говори дека прави сè за добробит на семејството.
Што се однесува до домот, сè лежи на моите плеќи. Готвам и чистам од утро до вечер. Како резултат на тоа, практично немам пријатели, бидејќи не можам да најдам ниту еден слободен вечер за средба со нив. Како резултат, ми падна самопочитта, престанав да се грижам за себе, мојот изглед воопшто не ми се допаѓа. Веќе не можам да им се насмеам на моите деца, бидејќи ми здосади да го правам тоа на сила. Сопругот и неговите роднини почнаа да разбираат
дека се оддалечувам од семејството. Секој од нив го смета за своја должност да ми ја обвинува дека сум лоша жена и мајка. Што да правам сега? Како да го вратам желбата да уживам во животот, за повторно да ги сакам децата и сопругот? Недовербата на мојот сопруг нема граници. Не можам да одам во театар, на изложба, бидејќи сопругот смета дека таму можам да сретнам некого, да се заљубам и да ја оставам семејството. Како да живеам понатаму – немам никакво разбирање…
